Diyorlar ki: Şialar peygamberlerin masum olduğuna inanmaktadırlar, halbuki peygamberlerden biri olan Hz. Musa (a.s) Kıpti adamı öldürdükten sonra kendisi şöyle söyledi: {رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ} “Musa: Rabbim! Doğrusu kendime zulmettim (başıma iş açtım). Beni bağışla dedi, Allah da onu bağışladı. Çünkü, çok bağışlayıcı, çok esirgeyici olan ancak O'dur. (Kasas, 16)”

Ehl-i Beyt İmamları (aleyhim’us-selâm), İmam Mehdi aleyhi’s-selâm’ın adını anmayı izleyicilerine yasaklamışlardır ve “Onun adı, Peygamber’in (sallâ’llâhu aleyhi ve alih) adıyla ve künyeleri, Peygamber’in (sallâ’llâhu aleyhi ve alih) künyeleriyle aynıdır; zuhur edinceye kadar onun özel ismini anmak doğru değildir” buyurmakla yetinmişlerdir.

“Allah, ihtiyaçlar ve zorluklar anında, her yaratığın O’ndan başka herkesten ümidini kestiği ve O’ndan başka her sebebin (bağın) koptuğu bir anda her yaratılmışın kendisine yöneldiği kimsedir. Sen, “Bismillah” diyorsun. Yani tüm işlerimde sadece ibadete lâyık olan Allah’tan yardım dilerim. Yardım istendiğinde yardıma koşar ve çağrıldığında icabet eder.

O büyük insanın ismi “Hasan”, meşhur künyeleri “Eba Muhammed ve “İbn-i Rıza”; meşhur lakapları ise “Askeri"dir. Mutlu doğumları Hicri iki yüz otuz iki, Rebiu-s Sani’nin sekizinde gerçekleşirken, şehadetleri Hicri iki yüz altmış, Rebi-ul Evvel’in sekizinde, Abbasi halifesi Mutemet’in eliyle gerçekleşti.

İslam, vasiyetin kapsamını malın üçte biri ile sınırlamıştır. Buna göre vasiyet malın üçte birinden fazlası için geçerli değildir. Bazı yeni kanunlar bu konuda İslam’ın yöntemini izlemişlerdir. Fransız kanunu gibi. Fakat iki kanun arasında bakış açısı farklılığı vardır. Nitekim İslam vasiyeti teşvik ederken söz konusu kanunlar ya onu engelliyor veya sessizce geçiştiriyorlar...

Ayetullah Uzma Lütfullah Safi Gulpayaganî: Allah Teâla’nın vahdaniyetine ve Hatemu’l-Enbiya Hz. Muhammed b. Abdullah’ın (s.a.a) nübüvvetine şehadet eden herkes Müslüman’dır. Canı, malı ve ırzı saygıdeğerdir. Hiç kimsenin dini kutsallara hakaret etme hakkı yoktur. İntihar saldırıları ve Müslümanların kanlarını dökmek büyük günahlardandır. Müslümanların görevi, rahmet, muhabbet ve şefkat dini olan İslam’ın hakiki çehresini dünyaya tanıtmaktır. Herkes bir safta aziz İslam’ın ilerlemesi ve insanların hidayeti için dünyanın her yerinde aktif bir şekilde, Kur’an düşmanlarının haince oyunlarını birlik ve beraberlik için ortadan kaldırmalı ve İslami görevlerini yerine getirmelidirler.

Masum İmamlar sahip oldukları masumiyet ve imamet makamından dolayı Allah Teala ve gayb âlemi ile özel bir ilişkiye sahiplerdi. Onların da peygamberler gibi imamet makamları ve Allah Teala ile ilişkilerini teyit eden mucize ve kerametleri vardı. Gerektiğinde o yüce zatların ilahî ilim ve güçlerinin örnekleri -Allah'ın izniyle- zuhur ediyor, izleyicilerini eğitmeye ve imanlarını güçlendirmeye neden oluyor ve yine hak üzere olduklarını gösteren apaçık bir delil ve hüccet sayılıyordu.

Abdullah b. Nâfi, Müminlerin Emiri Hz. Ali'ye (a.s) düşmandı ve "Ali'nin Nehrevan'da Haricîlerle savaşıp onları öldürmekte haklı olduğunu ispatlayabilecek biri çıkarsa ben de Ali Şia’sı olurum!" diyordu. Bir gün ona: "Sence Ali'nin oğulları da mı ispatlayamaz bunu?" dediklerinde, "Ali oğulları arasında âlim mi var?" diye sordu. "İşte bu bile senin cehaletini gösterir." dediler ona. "Ali'nin (a.s) soyundan bilge ve âlim insanların çıkmayacağını nasıl düşünebilirsin?" Ali oğullarının bilgesinin o sırada kim olduğunu sordu. İmam Bâkır (a.s) olduğunu söylediler.

Her mezhep ve tarikat ehli, kendilerine lider ve mürşitler bularak Allah'a doğru hareket etmeye çalışır ve zaman zaman bu hareketlerinde bir yerlere de varabilmektedirler. Bazıları doğru ve sağlam yolda hareket ettikleri için hedeflerine çabuk varmakta, bazıları ise hareketlerine yanlış yoldan başladıkları için ya sapıtmakta ya da çok az bir mesafe kat edebilmektedirler. Elbette mezhep ve tarikatlara uyanlar arasında mazur olan mustazaflar oldukça fazladır. Kur’an konu hakkında şöyle buyurmaktadır: “Erkekler, kadınlar ve çocuklardan (gerçekten) âciz olup hiçbir çareye gücü yetmeyenler, hiçbir yol bulamayanlar müstesnadır. Umulur ki Allah bunları affeder. Allah affedicidir, bağışlayıcıdır. (Nisa, 98-99)”

Günümüz İslam dünyası, tarihinin en hassas ve önemli dönemlerinden birini geçirmektedir. Bir taraftan İslami uyanışın gelişip, yayılması, ecnebi düşüncelerden yorulmuş ve ümitsizliğe kapılmış Müslümanların İslam feryatları İslam dünyasının her yerini kuşatmış ve öte yandan İslam’ın yeminli düşmanları, bu hayat veren öğretiyle mücadele etmek için, tüm güçleriyle savaş meydanına inmişlerdir. İslam düşmanları çok iyi anlamışlardır ki eğer İslam’ın asil ve can veren manevi öğretileri Müslümanlar arasında yayılırsa, artık istikbar ve sömürü yerleri kalmayacak ve İslam dini evrensel olacaktır. Müslüman düşünürler açısından, Müslümanların tekfiri, oldukça eleştirilmiştir. Şia âlimleri, diğer Müslümanların tekfirinin haram olduğuna dair fetvalar yayınlamışlardır.

İslam dünyasında tekfir fitnesi, Havariç (Hariciler) adlı grupla başladı. Hariciler, iman anlayışını yanlış ve yıkıcı bir şekilde tefsir eden İslam dünyasındaki ilk sapkın akımdır. Hz. Peygamber efendimiz (s.a.a) hayatta olduğu dönemde, Haricilerin şekilleneceği konusunda öngörüde bulunmuş ve şöyle buyurmuştur: “Okun yaydan çıktığı gibi dinden çıkacaklardır.”

Kur’an’da geçen Ummi tabirinden hareketle bazıları Peygamber’in (s.a.a) okuma ve yazma bilmediğini iddia etmişlerdir. Acaba bu konu doğru mudur? Bütün varlık aleminin sırlarını okuyabilen ve sırlarına vâkıf olan bir peygamberin okuma yazma bilmeyişi nasıl mümkün olabilir?

İbn Hanbel'in Müsned'inin üstün özelliklerinden biri, Peygamber'in (s) Ehl-i Beyt'inin menkıbeleri hakkındaki dikkat çekici hadislerin bu kitaba emanet edilmiş olmasıdır. Şia bakışaçısının birçok meselede sahihlik mührü vurduğu rivayetler Ahmed'in Müsned'inde diğer hadis külliyatlarıyla karşılaştırıldığında o kadar barizdir ki şarkiyatçıları bile şaşırtmış ve onları bunun sebebini araştırmaya sevketmiştir.

Bu arada okuyucunun dikkatini bir hususa çekmek istiyoruz. Taberi, bu kıssayı Muaviye’yi mazur görenlerin anlattıklarını anlatıyor. Bunlardan maksat ona taassup derecesinde bağlı kimselerdir. Taassubun insanı ne tür yalanlar üretmeye sevk ettiğini anlatmaya gerek var mıdır? Rivayet son derece meşhurdur. Burada da körü körüne tabi olma, aklı dondurma, araştırmayı bir kenara bırakma, ve hayat kanunlarına aykırı unsurları görmemezlikten gelme, insanların rivayet ettikleri ve ortaya attıkları şeyleri aklın kıstaslarıyla değerlendirmeyi unutma işlevini görmüştür. Öyle ya, İbn Sebe kıssasının sıhhatine herhangi bir itirazın gelmemesini sağlayan hangi güçlü dayanak vardır? Yoksa Taberi gibi sika birinden sadır olmuş olması mıdır? Oysa Taberi tarihindeki bütün rivayetleri onaylamamış, onlar için sıhhat garantisi verdiğini belirtmemiştir!...

Peygamber efendimize (s.a.a) salavat konusu Müslümanların ittifak ettiği konulardan biridir; fakat bu konunun ayrıntıları ve niteliği konusunda Müslümanlar arasında ihtilaf vardır. Bu mesele, Allah Teala’nın, “Allâh ve melekleri, Peygambere salât etmektedir. Ey inananlar, siz de ona teslimiyetle salat ve selam getirin!”[1] şeklindeki ayetinden kaynaklanmaktadır. Bu ayet, Allah Teala’nın kullarına salat ettiğine işaret eden şu ayetle aynıdır: “O (Allâh)dır ki, sizi karanlıklardan aydınlığa çıkarmak için üzerinize salat (rahmet) eder, melekleri de (size acıyıp mağfiret dilerler. Allâh) inananlara karşı çok merhametlidir.”[2]