Savaş sırasında ticaretin kesilmesi gerektiğini söyleyen Naim, ticaretin Gazze’yi zayıflattığını, işgalciyi ise nasıl güçlendirdiğini anlattı.
Muin Naim şunları söyledi:
“Bir işgalci İsrailli ekonomistin söylediği cümle: ‘Ürdün ve Türkiye’den gelen domates olmasaydı 7 Ekim’den sonra 1 dolara satılan domatesin kilosu 10 dolar olurdu.’ Bakın ne kadar büyük bir baskı olabilirdi. İsrail’de tedarik zinciri durmuş durumda. 360 bin yedek askeri savaşa çağırdılar, fabrikalar, ulaşım, her alan durmuş durumda. Tedarik zincirini işletecek kimse kalmadı. 2 ana kaynağı oldu İsrail’in: Türkiye ve Ürdün.”
“BARKODLARDA İSRAİL AYRI BİR KOD, “FİLİSTİN AYRI BİR KOD”
2004’te Paris ekonomi anlaşması var. İşgalci İsrail ile Filistin yönetimi arasında bir Paris ekonomi anlaşması yapıldı. Buna göre Filistinlilerin ticareti İsrail limanlarından yapılsa bile Filistin koduyla gidiyor. İsteyen Ticaret Bakanlığına girsin, baksın. Barkodlarda İsrail ayrı bir kod, Filistin ayrı bir kod.
“Gazze’ye damla su girmezken Gazzelilerin evini basan işgalci askerler Türk suyu içtiler”
Türkiye’nin en çok ihraç ettiği meyve sebzeye ne Gazze’nin ne de Batı Şeria’nın ihtiyacı yok ki; kendileri zaten meyve sebze ihraç ediyor. 7 Ekim’den sonra o işgalci devletin ordusuna ve toplumuna mal gitmemeliydi. Gazze’ye damla su gitmezken o ünlü Türk su markasının suyu, Gazze’deki evleri basan işgal askerlerinin masasında olmamalıydı.
Bu savaşta Türkiye’den yapılan ticaretle Gazze toplumu zayıflatılırken işgal devleti toplumu ve işgal devleti ordusu güçlendirildi. Bu ticareti yapmak aslında ne Türkiye’nin lehine ne de Türkiye’nin geleceğine iyi bir şey. Kazanan tüccarlar, kaybeden Türkiye imajıdır.