Hz. Fatıma (s.a) dünyadan göçtüğünde İmam Ali (a.s) duyduğu üzüntüden kıvranıyordu, şiddetli bir şekilde ağlıyordu. O kadar ağladı ki ağlamaktan bitap düştü. Perişan bir halde Fatıma’nın (s.a) ayrılığında şu ağıtı okuyordu:
“Her iki dostun birlikteliğinin sonunda bir ayrılık vardır.
Ölümden başka her musibete katlanmak kolaydır.
Ahmed’den sonra Fatıma’nın da gitmesi,
Hiçbir dostun kalmayacağına kanıttır.”
Ravi der ki: Hz. Ali (a.s), evlatları Hasan (a.s) ve Hüseyin’i (a.s) yanına alarak Fatıma’nın (s.a) cenazesinin olduğu odaya gitti. Esma, Fatıma’nın (s.a) başucunda oturmuş, ağlıyordu ve “Ey Muhammed’in yetimleri! Biz Peygamberin (s.a.a) vefatında Fatıma (s.a) ile teselli buluyorduk, şimdi kiminle kendimizi teselli edelim.” diyordu.
