Kabe’de Doğan İlk ve Tek İnsan: İmam Ali

      Ali bin Ebu Talip (Arapça: علي بن أبي طالب, İngilizce: Ali b. Abi Talib) (Hicretten önce 23, Mekke – Hicrî 40, Kûfe) Şiaların birinci imamı, İslam Peygamberi Hz. Muhammed bin Abdullah’ın (s.a.a) amcasının oğlu, damadı ve en seçkin sahabesidir. Vahiy katibi olan İmam Ali (a.s), Ehlisünnet nezdinde Hulefa-i Raşidin’in (dört büyük halife) dördüncüsüdür. Şia tarihçileri ve çok sayıda Ehlisünnet âliminin söylediğine göre Kâbe’nin içinde dünyaya gelmiştir. Doğduğu günden itibaren Resulü Ekrem ona büyük bir ilgi göstermiş ve beş yaşında iken kendi himayesine almış ve büyütmüştür. O hiçbir zaman putlara tapmamıştır.

Hz. Muhammed'e (s.a.a) ilk iman eden kişidir. Ümmetten Allah’a ibadet eden hiç kimse olmadan yedi yıl önce, O Peygamberle (s.a.a) birlikte Allah’a ibadet etmekteydi.[1]

Kureyş, Hz. Peygamber'i (s.a.a) öldürmeyi kast ettiğinde O, düşmanları saptırmak için, canını feda etme pahasına (hicret gecesi) Peygamber'in yatağına yatmış ve bu yolla Hz. Peygamber (s.a.a) gizlice hicret etmiştir. Böylece İslamdüşmanlarının planları boşa çıkmıştır.[2] Peygamberimiz Mekke'den ayrıldıktan kısa bir süre sonra, Peygamber'e bırakılan emanetleri sahiplerine iletmiş ve müşrikler hicretini engellemek isteseler de Medine'ye hicret etmştir. Orada Peygamber'imizin (s.a.a) kızı Hz. Fatıma (s.a) ile evlenmiştir.

Hz.Peygamber (s.a.a), Medine'de ashabını birbiriyle kardeş yaparken, kendi kardeşlik akdini Hz. Ali (a.s) ile yapmıştır.[3] Hz. Peygamber (s.a.a) Tebük savaşına giderken Ali (s.a.)'yi Medine'de kendi yerine halife olarak bırakmış ve meşhur menzilet hadisini buyurmuştur. Ali b. Ebu Talib, Hz. Peygamber'in (s.a.a) emri ile katılmadığı Tebuk savaşı hariç Hz. Peygamber'in (s.a.a) tüm savaşlarına katılmış ve İslam’ın en cesur ve onur duyulan komutanı olmuştur.

300 kadar ayet[4], O'nun fazileti hakkında nazil olmuştur.[5]Kur’an-ı Kerimayetleri[6] de O'nun masum olduğuna, kir ve günahtan temiz olduğuna delalet etmektedir.

On İki İmam'ın ilki ve Ehlisünnet nezdinde de Hulefa-i Raşidin’dendir (Raşid Halifeler veya Dört Büyük Halifeden). Şia açısından, Allah’ın emri ve Hz. Peygamber'in (s.a.a) açıklaması ile Allah Resulü’den (s.a.a) sonraki ilk halifedir.

Hz. Peygamberin (s.a.a) nassına aykırı olarak peygamber dünyadan göçer göçmez, Sakife’de bir grup Ebu Bekir’e halife unvanı ile biat etmiş, Hz. Ali (a.s) ise 25 yıl sessiz kalmıştır. İmam Ali (a.s) Ebubekir, Ömer ve Osman’ın hilafetinden sonra Müslümanların ısrarı ile hükümetin sorumluluğunu üstlenmiştir.[7] Kısa süren hükümeti döneminde üç ağır iç savaşla karşı karşıya kalmış ve sonunda Kufe mescidinin mihrabında namaz kıldığı sırada Haricîlerden biri tarafından şehit edilmiş ve gizlice Necef’te toprağa verilmiştir.[8]

Hz. Ali (a.s) üç halife döneminde, onlara danışmanlık yapmayı onlardan esirgememiştir. Örneğin Peygamber'in hicretini Müslümanların tarihinin başlangıcı olması için kendisi önermiştir. O'nun düşmanları kendisini kötüleyen ve karalayan çok sayıda hadis uydurmuşlardır. Uzun yıllar boyunca Emevilerdöneminde Muaviye’nin emri ile kendisine tüm minberlerde lanet okumuşlar ve O'nu övenleri tehdit etmekle kalmamış, hapislere atmış ve öldürmüşlerdir. Hatta Ali adını çocuklara koymayı bile yasaklamışlardır.[9]

Arap Edebiyatı, kelam, fıkıh, tefsir gibi İslam ilimlerinin birçoğu O'na ulaşmakta ve çeşitli fırkalar kendi senet silsilelerini ona ulaştırmaktadırlar. Hz. Ali (a.s) fiziksel olarak fevkalade güçlü, cesur ve aynı zamanda sabırlı, alçak gönüllü, bağışlayıcı, iyi geçimli ve heybetli birisiydi. O, dalkavuklara karşı şiddetle davranır, halk ve hükümetin eşit haklarını onlara hatırlatırdı.[10] Adaletin icrasında çok katıydı.
Nesep, Künye ve Lakapları

    Nesebi

Ali bin Ebi Talib bin Abdulmuttalib bin Haşim bin Abdumenaf bin Kusay bin Kilab[11] Haşimi Kureşi, Şialarının birinci imamı[12] ve Ehlisünnete göre ise Hulefa-i Raşidin’in (dört büyük halife) dördüncüsüdür.

İmam Ali’nin (a.s) babası olan Ebu Talib, cömert, adaletli ve Arap kabileleri arasında saygı duyulan bir insandı. Kendisi Hz. Peygamberin (s.a.a) amcası, hamisi ve Kureyş’in büyük şahsiyetlerinden birisiydi.[13] Uzun yıllar Hz. Resulullah’e (s.a.a) destek verdikten sonra[14]imanlı olarak[15] bi’setin onunda vefat etti.[16]

Annesi, Fatıma binti Esed b. Haşim b. Abdumenaf’tır.[17]

Erkek kardeşleri, Talip, Akil, Cafer’dir. Kız kardeşleri ise, Hint veya Ummü Hani, Cemane, Riyte veya Ümmü Talip ve Esma’dır.[18]

    Künyeleri:

Ebu’l-Hasan,[19] Ebu’l-Hüseyin, Ebu’s-Sibteyn, Ebu’r-Reyhaneteyn, Ebu Turab ve Ebu’l-Eimme (İmamlar)’dır.

    Lakapları:

Emirülmuminin (Müminlerin emiri), Yasubu’d Din ve’l Müslim’in, Mubiru’ş Şirk ve’l Müşrikin, Katilu’n Nakisin ve’l Kasitin ve’l Marikin, Mevla’l Mumin’in, Şebih-i Harun (Harun’a benzeyen), Haydar, Murtaza, Nefsu’r Resul (Peygamberin nefsi), Ehu’r Resul (Peygamberin kardeşi), Zevcu’l Betül, Seyfullah el-Meslul, Emiru’l Beraret, Katilu’l Fecere, Kasimu’l Cennet ve’n Nar, Sahibu’l Liva, Seyyidu’l Arap, Keşşafu’l Kureb, Sıddıku’l Ekber, Zu’l Karneyn, Hadi, Faruk, Dai, Şahit, Babu’l Medine, Vali, Vasi, Kadı din-i Resulullah, Munciz-i Vade, en-Nebeu’l Azim, Sıratu’l Müstakim ve’l Enzau’l Batin.[20]
Emirulmuminin Lakabı

    Ana Madde:Emirulmuminin Lakabı

Müslümanların emiri, önderi, komutanı ve lideri manasına gelen Emirelmuminin lakabı, Şiaların inancına göre İmam Ali'ye (a.s) özgü bir lakaptır. Şiiler rivayetlere istinaden bu lakabın Hz. Resulü Ekrem'in (s.a.a) döneminde Hz. Ali (a.s) için kullanıldığına ve bu lakabın sadece ona münhasır olup başta Hulefa-i Raşidin (diğer üç halife) olmak üzere, başkaları için kullanılmasının caiz olmadığına ve hatta bu lakabın Şiilerin diğer imamları için bile kullanılmasının doğru olmadığına inanmaktadırlar.
Doğumu ve Vefatı

Ana Madde: İmam Ali'nin (a.s) Doğumu

İmam Ali (a.s) hicretten 23 yıl önce, Fil yılının 30. yılı’nda Recep Ayı’nın 13’ünde Cuma günü Mekke’de Kâbe’nin içinde dünyaya geldi.[21]

Hz. Ali’nin (a.s) Kâbe’de dünyaya gelişini: Seyyid Murtaza, Şeyh Mufid, Kutbu Ravendi, İbn Şehriaşub gibi Şii âlimleri ve Hâkim Nişaburi, Hafız Genci Şafii, İbn Cevzi Hanefi, İbn Sabbağ Maliki, Halebi ve Mesudi gibi Sünni âlimleri tevatür haddinde bilmektedirler.[22]

Hicretin kırkıncı yılı Ramazan ayının on dokuzunda, Haricîlerden biri tarafından Kufe mescidinde şafak vakti, başına aldığı kılıç darbesi sonucu aynı ayın yirmi birinde şehit oldu ve gizlice defnedildi.[23]
Çocukluk Dönemi

Hz. Ali (a.s) altı yaşında iken Mekke’de kıtlık oldu. Ebu Talip, aile sahibi idi ve kalabalık bir ailenin kıtlık döneminde geçimini sağlamak zordu. Bundan dolayı, Hz. Muhammed (s.a.a) ve Hz. Muhammed’in iki amcası Abbas ve Hamza bu konuda Ebu Talib’e yardım etmeye karar verdiler. Bu sebeple Abbas Cafer’i, Hamza Talib’i ve Hz. Muhammed de (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) kendi evine götürdü.[24] İmam Ali (a.s) o dönemleri şöyle yâd etmektedir:

    “Çocukluğumda beni yanına alır, bağrına basar, güzel kokusunu bana koklatırdı. Lokmayı çiğnedikten sonra bana verirdi. Ne söylediğimde bir yalan, ne de yaptığımda bir kötülük görmüştür.”[25]

Fiziksel Özellikleri

İmam Ali'nin (a.s) yüz ve fiziksel özellikleri hakkında çeşitli kaynaklarda çok sayıda sözler söylenmiştir. Hz. Ali (a.s) orta boylu ve dolgun biriydi. İri siyah gözlere sahipti. Bakışlarında şefkat ve merhamet vardı. Kaşları uzunca ve bitişikti. Güzel yüzlüydü ve insanların en çekicilerinden sayılmaktaydı. Buğday tenli idi. Güler yüzlüydü. Boynu beyazlıktan gümüş gibi paralamaktaydı. Sakalları gür ve güzeldi. Omuzları aslan gibi ve genişti. Parmakları ince, kol ve bilekleri güçlüydü. O kadar çok güçlüydü ki birisinin elini tuttuğunda ona egemen olur, karşı taraf nefes alma gücünü kaybederdi. Göğüsü geniş ve kıllı idi. Kasları çok büklümlü ve kıvrımlı, bacakları uzun ve ince idi. El ve ayak kasları ölçülü ve yürüdüğünde öne doğru hafif eğimli idi.[26]

Bazı kaynaklara göre Hz. Resulü Ekrem (s.a.a) Hz. Ali'ye (a.s) "Betin" lakabını vermiştir ve bu da İmam Ali'nin (a.s) fiziksel açıdan şişman olarak algılanmasına neden olmuştur. Fakat bazı kaynakların naklettiğine göre, buradaki "Betin" lakabından "bilimle dolu" (البطین من العلم) olması kastedilmiştir.[27] Bu tefsiri onaylayan başka karinelerde bulunmaktadır. Nitekim bazı ziyaretnamelerde İmam Ali (a.s) "Betin" sıfatıyla övülmüştür.[28]
Fiziksel Gücü

İbn Kuteybe şöyle diyor: “O, her kimle dövüştüyse onu yere sermiştir.”[29] İbn Ebu’l Hadid şöyle diyor: “İmamın fiziksel gücü, dillere destan olmuştur. Hayber kalesinin kapısını yerinden söküp bir kenara atmış, sonra bir kaç kişi bile onu kaldırıp tekrar yerine koymayı başaramamışlar. Gerçekten büyük bir put olan Hubel putunu Kâbe’nin üstünden o yere atmıştır. Hilafet döneminde büyük bir taşı yerinden kaldırmış ve altından su akmıştır, oysaki ordunun tamamı bunu başaramamıştır.”[30]
Eşleri ve Çocukları

    Hz. Fatıma (s.a):İmam Ali’nin (a.s) ilk eşi, Hz. Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) kızı Hz. Fatıma’dır (s.a).[31] Hz. Ali’den (a.s) önce Ebu Bekir, Ömer İbn Hattap ve Abdurrahman b. Avf gibiler Hz. Peygamberin (s.a.a) kızıyla evlilik için hazır olduklarını bildirmişler, ancak Hz. Peygamber (s.a.a) Hz. Zehra’nın (s.a) izdivacı konusunda vahyi beklediğini buyurmuştur.[32]

Tarihçiler Hz. Ali’nin (a.s) Hz. Fatıma (s.a) ile evliliğinin tarihi hakkında farklı görüşlere sahiptirler: Bazıları Hicretin ikinci yılında Zilhicce ayının başında,[33] bazıları Şevval ayındave bir grup ise Muharrem ayının 21’inde olduğunu söylemiştir.[34] Hz. Ali ve Hz. Zehra’nın evliliklerinden: Hasan, Hüseyin, Muhsin,[35] Zeyneb-i Kübra ve Ümmü Gülsüm olmak üzere beş çocuk dünyaya gelmiştir.

    Ebu’l As b. Rebi'nin kızı Ümame: Hz. Fatıma’nın (s.a) şehadetinden sonra, Ebu’l As b. Rebi’ b. Abdu’l Uzza b. Abdu’ş Şems’in kızı Ümame ile evlenmiştir. Ümame’nin annesi, Hz. Peygamber Eefendimiz'in (s.a.a) kızı (yahut evlatlığı) Zeynep’tir.

    Ümmü’l Benin: Hizam b. Darem Kilabiye’nin kızı Ümmü’l Benin, Hz. Ali’nin (a.s) kendisine nikâhladığı bir diğer eşidir. Ümmü’l Benin’den olma Hz. Abbas (a.s), Osman, Cafer ve Abdullah adlı çocuklarının hepsi Kerbela’da şehit olmuşlardır.

    Leyla: Ümmü’l Benin’den sonra, Mesud b. Halid Nehşeliye Temimi’nin kızı Leyla ile evlenmiştir.

    Esma binti Umeys: Daha sonra Esma binti Umeys Has’ami ile evlenmiştir. Yahya ve Avn Hz. Ali’nin bu eşinden olma çocuklarıdır.

    Ümmü Habip: İmam Ali’nin (a.s) bir diğer eşi de Sahba diye bilinen Rebi’i Teğlibiye’nin kızı Ümmü Habip’tir.

    Havlet: Cafer b. Kays b. Müslimet Hanefi yahut başka bir görüşe göre İyas’ın kızı Havlet, Hz. Ali’nin (a.s) bir diğer eşidir. Hz. Ali’nin (a.s) Muhammed b. Hanefiye adlı oğlu bu eşindendir.

    Ümmü Said ve Muhayyat: Hz. Ali (a.s) ayrıca Urve b. Mesut Sakafi’nin kızı Ümmü Said ve Emri’l Kays b. Adiy Kelbi’nin kızı Muhayyat’la da evlenmiştir.[36]

Genel olarak Şeyh Mufid, Hz. Ali’nin (a.s) çocuklarından yirmiyedisinin adlarını zikretmekte ve şöyle demektedir: Şialardan bazıları Hz. Zehra’nın (s.a) Muhsin adında bir başka çocuğunun daha olduğunu ve bu ismi Peygaber Efendimiz'in (s.a.a) koyduğunu zikretmişlerdir, ancak Peygamberin (s.a.a) vefatından sonra çocuk düşmüştür.[37] Bu hesaba göre İmam Ali’nin (a.s) çocuklarının sayısı yirmisekizdir:


            Hz. Fatıma (s.a)    Havlet    Ümmü Habib    Ümmü'l-Benin    Leyla    Esma    Ümmü Said
            1. Hasan     6. Muhammed (Ebu'l-Kasım)     7. Ömer     9. Abbas     13. Muhammed Askar     15. Yahya     16. Ümmü'l-Hasan
            2. Hüseyin         8. Rukayye[38]     10. Cafer     14. Ubeydullah         17. Remle
            3. Hz. Zeynep (s.a)             11. Osman             
            4. Ümmü Gülsüm             12. Abdullah             
            5. Muhsin                         

Diğer eşlerinden olanlar: 18. Nefise, 19. Zeynebi Suğra, 20. Rukayye Suğra, 21. Ümmü Hani, 22. Ümmü’l Kiram, 23. Cemanet. Künyesi Ümmü Cafer’dir, 24. Ümame, 25. Ümmü Seleme, 26. Meymune, 27. Hatice, 28. Fatıma

Şeyh Mufid, sonda adları geçenlerin annelerinin isimlerini belirtmemiş ve onlar hakkında çeşitli annelerden olma demiştir.[39]

[göster]Beni Haşim'in Şecerenamesi
[göster]Hz. Resulü Ekrem'in (s.a.a) Hanedanı

Hz. Peygamberin (s.a.a) Hayatı Döneminde

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Günahların en şiddetlisi, sahibinin önemsemediği günahtır
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 477.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

İki (grup) kişi benim hakkımda helak olur: İfrat eden dost ve bühtan edip iftirada bulunan (münafık)
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 469.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Ayıbın en büyüğü, onun misli sende varken başkasını ayıplamandır
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 353.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

İnsan ecel ve sonunu görürse, arzu ve gururuna düşman kesilir.
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 334.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Fakir, Allah'ın elçisidir; ondan esirgeyen, Allah'tan esirgemiştir; ona veren, Allah'a vermiştir.
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 304.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Nafileler farzlara zarar verdiğinde, onları terk edin.
—İmam Ali (a.s), Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 279.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

İnsanların geride bıraktıklarına (evlatlarına) iyilik edin ki, sizin de geride bıraktıklarınızı korusunlar.
—İmam Ali (a.s), Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 264.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Dostunu ihtiyatla sev; çünkü bir gün düşmanın olabilir; düşmanına da teenni ile (düşünerek) düşman ol; çünkü bir gün dostun olabilir.
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 268.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Kıskanç olan, asla zina etmez.
—Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 305.

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Ecel, insanı korumaya yeter.
—Nehcü'l Belağa, Hikmetli Sözler: 306.
Hz. Ali'nin Temsili Olarak Kabe'de Dünyaya Gelişi

    İlk Müslüman
    Ana Madde: İlk Müslüman

Hz. Ali (a.s) Hz. Muhammed'e (s.a.a) ilk iman eden kişidir. Ümmetten Allah’a ibadet eden hiç kimse olmadan yedi yıl önce, O Peygamberle (s.a.a) birlikte Allah’a ibadet etmekteydi.[40] (Ehlisünnet alimlerinin ileri gelenlerinden) İbn Ebi'l-Hadid şöyle yazmaktadır: Hadis alimlerinin çoğu Hz. Ali'nin (a.s) Hz. Resulü Ekrem'e (s.a.a) iman ve yolunu takip eden ilk kişi olduğuna inanmaktadır. İmam Ali'nin (a.s) kendisi de şöyle buyurmuştur: "En büyük Sıddık benim, Faruk’ul Azam (hak ve batılı birbirinden ayıran) benim, ben herkesten önce iman getirdim ve herkesten önce namaz kıldım."[41]

İmam Ali’nin (a.s) İslam’ın sadrındaki gazve ve seriyyelerde önemli bir rolü olmuştur. Tebük Gazvesi dışında tüm gazvelerde Hz. Peygamberin (s.a.a) yanında yer alarak savaşmıştır.[42] Kendisi Hz. Muhammed’den (s.a.a) sonra ikinci askeri şahsiyet olarak büyük roller üstlenmiştir.

    Bedir Savaşı
    Ana Madde: Bedir Savaşı

Bedir Savaşı, Hicrî 2. yılın Ramazan ayının on yedisi Cuma günü, Kâfirlerle Müslümanlar arasında, Bedir kuyuları yanında yaşanan ilk savaştır.[43] Bu savaşta Müslümanlar Ebu Cehil, Utbe, Şebih ve Ümeyye gibi kâfirlerin önde gelenlerinden olmak üzere Müşriklerden yetmiş kadarını öldürmeyi başarmıştır.

Arap savaşlarında genel saldırıdan önce “er dileme" (Mübareze) hadisesi diye bilinen birebir savaş geleneği vardı. Bundan dolayı Utbe b. Rebi’i Emevi, Velid adlı oğlu ve kardeşi Şebih, Hz. Peygamberden (s.a.a) kendileriyle savaşması için kendilerine denk savaşçılar göndermesini istediler. Hz. Muhammed (s.a.a) Hz. Ali (a.s), Hz. Hamza ve Ubeyde b. Haris’i onlarla savaşması için savaş meydanına gönderdi. Hz. Ali (a.s) Velid’i, Hz. Hamza ise Utbe’yi yere serdikten sonra Ubeyde’ye yardım ederek düşmanı Şebih’i de öldürdüler.[44]

Ayrıca bu savaşta Hanzala, As b. Said b. Adiy ve Müşriklerden yirmi kadarı da Hz. İmam Ali (a.s) tarafından öldürülmüştür.[45]

    Uhud Savaşı
    Ana Madde: Uhud Savaşı

Uhud Savaşında, İslam ordusunda herkesten önde ve önce, Hz. Ali (a.s), Hz. Hamza, Ebu Dücane ve diğerleri düşman saflarını zayıflattılar. Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) her taraftan Kureyş ordusu gruplardan saldırıya uğramaktaydı. Hz. Peygamber Efendimiz'e (s.a.a) hangi grup saldırıyorduysa Hz. Ali (a.s) Hz. Peygamber'in (s.a.a) emri ile o gruba saldırıyordu. Bu fedakârlığın karşılığında, Cebrail nazil olarak Hz. Ali’nin (a.s) özveri ve fedakârlığını Hz. Peygamber'in (s.a.a) yanında överek şöyle dedi: “Bu, onun gösterdiği fedakârlığın nihayetidir.” Hz. Resulullah (s.a.a) da Cebrail’i tasdik ederek şöyle buyurdu: “Ben Ali’denim O da bendendir.” Sonra gökte bir ses şöyle yankılandı: لاسیف الا ذوالفقار، و لا فتی الا علی ; “Ali’den başka yiğit, Zülfikar’dan başka kılıç yoktur.”[46]

    Hendek (Ahzab) Savaşı
    Ana Madde: Hendek Savaşı

Hz. Peygamber (s.a.a) Hendek Savaşı'nda ashabıyla istişare ettiğinde, Selmanı Farisi düşmanlar ile aralarında engel oluşturması için Medineçevresine hendek (hendek: geçmeye engel olacak biçimde, uzunlamasına kazılmış derin çukur) kazılması önerisinde bulundu.[47]

İki ordu kaç gün hendeğin iki tarafında karşı karşıya kaldılar ve bazen birbirlerine taş ve ok atıyorlardı. Sonunda (küffar ordusundan) Amr b. Abduved birkaç kişiyle birlikte hendeğin en dar yerinden atlamayı başardılar. Hz. Ali (a.s) Amr ile savaşmak için Hz. Peygamber Efendimiz'den (s.a.a) istekte bulundu. Hz. Peygamber de onun bu isteğini kabul etti. Hz. Ali (a.s) Amr ile savaşmaya başladıktan sonra onu yere sererek öldürdü.[48]

Bunun üzerine Allah Resulü şöyle buyurdu: ضربة علی یوم الخندق افضل من عبادة الثقلین ; “Ali'nin (a.s) Hendek günü bir kılıç darbesi, insanların ve cinlerinbütün ibadetlerden daha üstündür.”[49]

    Hayber Savaşı
    Ana Madde: Hayber Savaşı

Hayber Savaşı, hicretin yedisinde Cemaziyülevvel ayında gerçekleşti. Hayber Yahudilerinin hendek savaşında müşrikleri Müslümanlara karşı tahrik etmelerinden dolayı, Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) Yahudilerin kalelerine saldırı emri verdi.[50] Ebu Bekir ve Ömer gibi çok sayıda ashap Yahudilerin kalelerini fethedemeyince Peygamber Efendimiz (s.a.a) şöyle buyurdu: “Yarın sancağı öyle birine vereceğim ki Allah ve Resulü onu sever, o da Allah ve Resulünü sever.”[51] Sabah olunca Hz. Ali’yi (a.s) çağırarak sancağı ona verdi.

Hz. Ali (a.s) Zülfikar’ını eline alarak meydana çıktı. Savaştığı sırada kalkanını kaybedince kale kapılarından birini yerinden sökerek savaşın sonuna kadar onu kendisine kalkan olarak kullandı.[52]

    Mekke’nin Fethi
    Ana Madde: Mekke'nin Fethi

Allah Resulü (s.a.a) hicretin sekizinci yılında Ramazan ayının başlarında Mekke’yi fethetmek için Medine’den yola çıktı. Hz. Peygamber (s.a.a) başlangıçta Sa’d b. Ubade’nin elinde olan sancağı alarak Hz. Ali’ye (a.s) verdi[53] ve İslam ordusu hareket etmeye başladı. Mekke’nin fethinden sonra Peygamber Efendimiz tüm putların kırılması için emir verdi. Hz. Ali Hz. Peygamberin emri ile Peygamber Efendimiz'in omzuna çıkarak Hazai gibi Kâbe’nin üzerindeki sağlam ve dayanıklı putları kırarak yere attı.[54]

    Huneyn Savaşı
    Ana Madde: Huneyn Savaşı

Huneyn savaşı, hicret'in sekizinci yılında meydana geldi. Havazin ve Sakif kabilesinin önde gelenleri Hz. Peygamberin (s.a.a) Mekke’nin fethiyle birlikte sıranın onlara geleceği korkusuna kapılarak kendilerinin daha önce Müslümanlara saldırmalarının uygun olacağını düşündüler.[55] Hz. Ali (a.s) bu savaşta Muhacirlerin sancaktarı idi. Bu savaşta düşman birliklerinden yaklaşık kırk kişisiyi öldürdü.[56]

    Tebük Savaşı
    Ana Madde: Tebük Savaşı

Hz. Ali’nin (a.s) Hz. Peygamberin (s.a.a) yanında yer almayıp ve katılmadığı tek savaş, Tebük savaşıdır. Hz. Ali (a.s) Hz. Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) emri ile gıyabında münafıkların komplolarına karşı şehri korumak için Medine’de kalmıştır.

Hz. Ali’nin (a.s) Medine’de kalmasıyla münafıklar söylenti ve dedikodu çıkardılar. Bunun üzerine Hz. Ali (a.s) münafıkların söylentilerini boşa çıkarmak ve fitneyi önlemek için silahını kuşanarak hızla şehrin dışında Peygamberin huzuruna giderek çıkarılan dedikoduyu haber verdi.

İşte burada Hz. Resulullah (s.a.a) “Menzilet Hadisini” buyurdu: “Kardeşim Ali, Medine’ye geri dön, zira ben ve senin dışında kimse orayı idare etmek için yeterli değildir. Oysa sen, Ehlibeytim, evim ve kavmim içinde benim temsilcim ve ardılımsın. ‘Ey Ali! Senin bana olan menzilet ve konumun Harun’un Musa’ya olan konumu gibidir ancak benden sonra peygamber olmayacaktır.’ Bundan hoşnut değil misin?”[57]
İmamet Delilleri

İmam Ali b. Ebu Talib’in (a.s) Hz. Resulü Ekrem’den (s.a.a) sonra imamlığına ve halifeliğine delalet eden çok sayıda ayet ve hadis bulunmaktadır. Onlardan bazıları şunlardan ibarettir:

İtaat Ayeti

    یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّـهَ وَأَطِیعُوا الرَّ سُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنکمْ
    Tercüme: Ey iman edenler! Allah'a itaat edin. Peygamber'e ve sizden olan ululemre (emir sahiplerine) de itaat edin.(4–59)

Bu ayet Şia âlimlerinin ittifakı ile İmam Ali (a.s) ve İmamlar (a.s) hakkında nazil olmuş ve onlara itaat etmenin farz olduğuna delildir.[58]

Velayet Ayeti

    إِنَّمَا وَلِیکمُ اللَّـهُ وَرَ سُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیؤْتُونَ الزَّکاةَ وَهُمْ رَ اکعُونَ
    Tercüme: Şüphesiz sizin ‘veliyi emriniz’ ancak Allah'tır, Resulüdür ve Allah'a iman ederek namazı kılan ve rükû halindeyken zekât verenlerdir.)(5–55)

Bu ayet, İmam Ali ve diğer İmamların (a.s) velayetini ispat etmektedir. Müfessirler bu velayet ayetinin nüzul sebebinin İmam Ali (a.s) hakkında ve rükû halindeyken yüzüğünü fakir birisine vermesiyle ilgili olduğunu beyan etmişlerdir.[59]


Menzilet Hadisi: Allah Resulü (s.a.a) Hz. Ali’ye hitaben şöyle buyurmuştur: انت منی بمنزلة هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی ; (Tercüme: Ey Ali! Senin bana olan menzilet ve konumun Harun’un Musa’ya olan konumu gibidir; ancak benden sonra peygamber olmayacaktır.)[60]

İnzar Günü Hadisi: Allah Resulü (s.a.a) risalet ve peygamberliğini kavmine tanıttığında yalnızca Hz. Ali (a.s) Peygamberin davetine icabet etmiştir. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz (s.a.a) şöyle buyurmuştur: انت اخی و وزیری و وارثی و خلیفتی من بعدی ; (Tercüme: Sen benim kardeşim, vezirim ve benden sonra varisim ve halifemsin.)[61]
Dosya:Gadir-i Hum
Gadir Hadisesi

Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) hicretin onuncu yılı hac farizasını yerine getirmek ve hac merasimini insanlara öğretmek için Mekke’ye gitti. Hac merasimi sona erince Hz. Peygamberi (s.a.a) uğurlamaya gelen büyük bir kalabalıkla birlikte Medine’ye doğru gitti. Zilhicce ayının on sekizinde kafileler Cuhfe yakınlarındaki Gadir-i Humdenilen yere ulaştığında Hz. Peygamber'e (s.a.a) Hz. Ali b. Ebu Talib’in (a.s) velayet ahdini insanlara bildirmesi için vahiy indi. Bunun üzerine Peygamber efendimiz (s.a.a) geridekilerin yetişmesi için önde olanların durmasını emretti.

Daha sonra Hz. Peygamber (s.a.a) ilahî emri beyan etti: (Tebliğ Ayeti)[62]

    يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ
    Tercüme: Ey Peygamber! Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Eğer bunu yapmazsan, O’nun verdiği peygamberlik görevini yerine getirmemiş olursun. Allah, seni insanlardan korur. Şüphesiz Allah, kâfirler topluluğunu hidayete erdirmeyecektir.) (5–67)

Bu ayet indikten sonra Hz. Peygamber (s.a.a) insanlara şöyle buyurdu: الست اولی بالمؤمنین من انفسهم؟ قالوا بلی، قال: من کنت مولاه فهذا علی مولاه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله (“Ben müminlere kendi nefislerinden daha evla değil miyim?” Dediler ki: “Evet”, buyurdu ki: “Ben kimin Mevlası ve önderi isem Ali de onun Mevlası ve önderidir. Allah'ım! O'nu seveni sev, O'na düşmanlık edene düşmanlık et. O'na yardım edene yardım et, O'nu yalnız bırakanı yalnız bırak.)[63]
Hz. Peygamber'in (s.a.a) Vefatı ve Sakife

Hz. Resulullah Efendimiz (s.a.a) şöyle buyurmuştur:

“Sıddıklar üç kişidir: Firavun ailesinden mümin Hazkil, Al-i Yasin’in sahibi Habib-i Neccar ve Ali b. Ebi Talib (a.s)”
—Bihar, 92/295/6.

    Ana Madde: İslam Peygamberi (s.a.a) ve Sakife

Hz. Peygamber'in (s.a.a) ömrünün son nefeslerinde, Hz. Ali (a.s) Resulullah’ın yanına geldi. Hz. Peygamber (s.a.a) Hz. Ali’yle (a.s) uzun sırlar paylaştı. Daha sonra Peygamber'in hastalığı şiddetlendi ve Hz. Ali’ye (a.s) şöyle buyurdu: “Başımı kucağına koy, çünkü ilahî emir yetişti. Her ne vakit ruhum bedenimden çıkarsa onu al ve yüzüne çek ve sonra beni kıbleye döndür ve teçhiz et. Sonra halktan önce bana namaz kıl ve naaşımı toprağa defnetmeden önce benden ayrılma ve Allah’tan yardım dile.”[64]

Hz. Muhammed Mustafa’nın (s.a.a) vefatından sonra, Hz. Ali ve Haşim Oğulları Peygamber'in teçhiz ve defin işlemleri ile meşgul oldukları sırada Ebu Bekir, Ömer, Ebu Ubeyde, Abdurrahman b. Avf, Sa’d b. Ubade, Sabit b. Kays, Osman b. Affangibi Muhacir ve Ensar’dan bazıları yola koyularak Beni Saide’nin Sakife’sinde toplandılar. Burada hükümetin geleceğini konuşmaya başladılar. Aralarında tartışmalar yaşandı. Sonunda Gadir hadisesi dikkate alınmadan Ebu Bekir’i Hz. Peygamber'den (s.a.a) sonra halife unvanı ile tanıttılar.[65]

== Üç Halife Dönemi ==Üç halifenin her birinin halifelik döneminde, Ehlibeyt (a.s) için acı olaylar yaşandı. Örneğin Hz. Ali’nin (a.s) evine saldırı düzenlenmesi ve Ebu Bekir için biat alınması,[66] Fedek’in gasp ve tasarruf[67] edilmesi ve Hz. Fatıma’nın (s.a) şehadeti gibi.

Yirmi beş yıl süren bu dönemde, İmam Ali (a.s) İslam toplumunun önemli işlerinden geri durmadı, bilakis bilimsel ve sosyal konularda çok çalışmalar yaptı. Örneğin; Kur’an’ı bir araya topladı, dini konular, fetihler ve ülke yöneticiliğinde üç halifeye danışmanlık yaptı. Fakir ve yetimlere infakta bulundu, bine yakın köle satın alarak azat etti; çiftçilik, fidancılık, sondaj ve kanal açma çalışmaları yaptı. Medine’de Fetih camisini yaptı ve ayrıca Hz. Hamza’nın kabrinin yanında bir cami, Mikat’ta bir cami, Kufe’de bir cami, Basra’da bir cami yaptı. Yıllık kazancının kırk bin dinarı bulduğu söylenen emlaklarının vakfı,[68] gibi bu dönemde çok önemli çalışmalar yaptı.

Zorla Biat

Hz. İmam Ali’nin (a.s) biat etmeye yanaşmaması ve Ebu Bekir’in hilafetine muhalefet eden bir grup sahabenin varlığı Ebu Bekir ve Ömer için ciddi risk ve tehlikeye dönüşmüştü. Bundan dolayı Ebu Bekir ve Ömer bu tehlikeye son verme kararı aldılar. Bunu Hz. Ali b. Ebu Talib’den (a.s) Ebu Bekir’e zorla biat alarak sonlandırmak istediler.[69]

Ebu Bekir, Kunfuz’u biat alması için Hz. İmam Ali’nin (a.s) evine kaç kere gönderdiyse de İmam Ali (a.s) kabul etmedi. Bunun üzerine Ömer, Ebu Bekir’e ‘kendin kalk ve Ali b. Ebu Talib’e gidelim’, dedi. Bunun üzerine Ebu Bekir, Ömer, Osman, Halit İbn Velid, Muğayre b. Şu’be, Ebu Ubeyde Cerrah ve Kunfuz Hz. Ali’nin (a.s) evine gittiler.

Bu grup evin kapısına varınca Hz. Zehra’ya (s.a) hakaret ettikten sonra evin kapısını o, kapı ve duvar arasında olduğu sırada ona çarptılar, kırbaç ile vurdular;[70] İmam Ali’ye de saldırarak elbisesini boynuna dolayarak onu sürükleyerek evden Sakife’ye kadar götürdüler.

İmam Ali’yi (a.s) Sakife'ye doğru götürdükten sonra ondan Ebu Bekir’e biat etmesini istediler. İmam (a.s) şöyle buyurdu: “Ben, hilafete sizden daha layığım ve size biat etmeyeceğim. Sizin bana biat etmeniz daha uygundur. Çünkü sizler Peygambere (s.a.a) yakın olduğunuz iddiasıyla hilafeti Ensar’dan aldınız ve şimdi onu bizden gasp ediyorsunuz…”[71]

Kur’an-ı Kerim’in Toplanması

    Ana Madde: Kur'an ve İmam Ali'nin (a.s) Mushafı

Şia ve Sünni âlimleri, İmam Ali’nin (a.s) Peygamberin (s.a.a) vasiyet ve tavsiyesi üzerine Hz.Peygamber'in (s.a.a) vefatından sonra Kur’an’ın yazılmasının başlatıcısı olduğunu kaydetmiştir.[72] Nitekim nakledilen bir rivayete göre Hz. Ali (a.s) Kur’an’ı toplamadan ridasını omzuna atmayacağına dair yemin etmiştir.[73] Ayrıca şöyle rivayet edilmiştir: “Hz. Ali (a.s) Hz. Peygamberin (s.a.a) vefatından altı ay sonra Kur’an’ı bir araya getirerek topladı.”[74]

Rumlarla Savaş

Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) vefat ettikten ve Ebu Bekir, işlerin kontrolünü eline geçirdikten sonra, Peygamberin (s.a.a) Rumlarla savaş emrini icra etme konusunda tereddüt etmekteydi. Bundan dolayı bir grup sahabe ile bu konuyu istişare etti. Her birisi bir şeyler söyledi, ama onu ikna edemediler. Sonunda İmam Ali (a.s) ile meşveret etti. İmam Ali (a.s) Peygamberin emri konusunda onu teşvik ederek şöyle söyledi: “Eğer savaşırsan zafer kazanacaksın.” Ebu Bekir, İmam Ali’nin (a.s) teşviki ile sevinerek şöyle dedi: İyi bir öngörüde bulundun ve hayrı müjdeledin.[75]

İslam Tarihinin Başlangıcı İmam Ali’nin (a.s) önerisi ile Ömer, Hz. Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) Mekke’den Medine’ye hicretini İslam tarihinin başlangıcı olarak kabul etti.[76]
Hükümet Dönemi

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Ben Resulullah’ın yar ve yardımcısıyım. Herkesten önce Müslüman olan, putları kıran, kafirler ile cihad eden ve din düşmanlarını ortadan kaldıran kişiyim.”
—Gurer’ul Hikem, 3761.

Osman öldürüldükten sonra bir grup ashap İmam Ali’nin (a.s) yanına gelerek şöyle dediler: Bizler hilafete senden daha layık kimseyi tanımıyoruz. İmam Ali (a.s) şöyle buyurdu: “Benim size vezir olmam, emir olmamdan daha hayırlıdır.” Onlar dediler ki: Sana biat etmek dışında bir şeyi kabul etmeyiz. Bunun üzerine İmam (a.s) onlara biatin gizlice olmayacağını, cami de olması gerektiğini söyledi.[77]

Birkaç kişi dışında Ensar'ın tümü Hz. Ali’ye biat ettiler. Muhalefet edenler şunlardı: Hassan b. Sabit, Ka’b b. Malik, Meslemet b. Muhalled, Muhammed b. Musallim ve Osmaniye diye bilinen birkaç kaç kişi. Ensar’dan olmayanlar şunlardır: Abdullah b. Ömer, Zeyd b. Sabit ve Usame b. Zeyd. Bunlar da Osman’a yakın insanlardı.[78]

İmam Ali’nin (a.s) halkın biatine neden yanaşmadığı sorusuna gelince, İmam Ali (a.s) eğer halife olursa Kur'an ve sahih sünnete göre amel edeceğini ve mevcut toplumun İslam'ın usul ve kaidelerine muhalefet edeceğini düşündüğünden halkın biat teklifine yanaşmadı.[79]

Halk ve Hâkimin Karşılıklı Hakları

İmam Ali (a.s) açısından yöneticinin halk üzerindeki hakkı ve halkın yönetici üzerindeki hakkı Allah’ın karar kıldığı en büyük haktır ve tam olarak iki yönlüdür. Nitekim şöyle buyurmuştur:

“Başkasının üzerinde hakkı olanın, başkasının da onun üzerinde hakkı vardır. Başkasının kendi üzerinde hakkı olanın da, başkası üzerinde hakkı vardır. Herkes üzerinde hakkı olan, ama başkalarının onun üzerinde hakkı olmayan kullarından kimse yoktur, yalnızca Allah Teâlâ’dır.”[80]

İmam Ali (a.s) açısından halk ve yöneticiler arasındaki karşılıklı haklara riayet etmenin birçok faydası vardır:

“Halk emredenin hakkını ve emreden de halkın hakkını eda ederse aralarında hak üstün olur, dinin esasları sağlamlaşır, adaletin göstergeleri doğrulur, Peygamberin (s.a.a) sünnetleri kendi yoluna girer ve halk arasında uygulanmaya başlar.”[81]

Daha sonra İmam (a.s) şöyle buyurmaktadır:

“Halk, emirine karşı koyduğu, emir de halkına zulmettiği zaman aralarında ihtilaf çıkar, İnsanların dert ve hastalıkları çoğalır. Yürürlükten kaldırdıkları en büyük haktan ve uygulamaya koydukları en büyük batıldan korkmazlar. O zaman iyiler zillete düşer, kötüler izzet sahibi olur. Allah’ın kullarına yönelttiği azaplar çoğalır ve büyür.”[82]

İmam Ali (a.s) insanların şahsiyet ve hukukuna oldukça değer vermekteydi ve bu konu devlet memurlarına gönderilen genelgelerde tam olarak netlik kazanmaktadır. Vergi ve haraç toplamakla görevli memurlar için yazılan genelgede şöyle geçmektedir:

“O halde halka adaletli ve insaflı davranın, kendiniz hakkında halka hak veriniz ve çok tahammüllü olunuz. Halkın ihtiyaçlarını karşılamada sabırlı ve istikametli olunuz. Çünkü siz halkın hazine memurları, milletin vekilleri ve hükümetin elçilerisiniz.”[83]

Aynı şekilde zekât memurlarına tavsiye içerikli mektubunda şöyle buyurmaktadır:

“İnsanların senden hoşlanmayacağı şekilde onlara davranma. Onun malından Allah'ın hakkı dışında fazla bir şey alma… Sonra onlara de ki: “Ey Allah’ın kulları! Allah’ın velisi ve halifesi, mallarınızdaki Allah’ın hakkını almam için beni gönderdi. Mallarınızda Allah'ın velisine vereceğiniz Allah'ın hakkı var mıdır?” Birisi yok derse, ona müracaat etme; birisi evet var derse, onu tehdit edip, korkutmadan onunla beraber git…”[84]

İmam Ali (a.s) Malik Eşter’i Mısır valiliğine atadığında, atama kararında şöyle buyurmuştu:

“Halkına merhametle muamele etmeyi kalbine şiar, onları sevip, lütfetmeyi kendine huy edin. Onlara karşı yiyeceklerini ganimet bilen yırtıcı bir canavar gibi olma. Çünkü onlar iki sınıftır: Bir kısmı, dinde kardeşindir, bir kısmı ise yaratılışta senin eşindir…”[85]

Adalet

İmam Ali (a.s) hilafetinin ilk günlerinde halifelerin yanlış uygulamaları (mesala beytülmalı insanların, İslam’ın ilk günlerindeki savaşlardaki öncelikleri veya imanlarının sabıkası vb. şeylere göre bölünmesi) karşısında durarak şöyle buyurmuştur: “Onların bölüşümünde eşit davranın ve hiç kimseyi hiç kimseye tercih etmeyin… Ben Kur’an’ı mütalaa ettim, ancak başından sonuna kadar İsmail’in (a.s) oğullarının –yani Mekke Araplarının- İshak’ın oğullarından üstün ve faziletli olduğuna dair bir şey bulamadım.”[86] Kendisi Ammar b. Yasir ve Ebu’l Haysem b. Teyhan’ı Beytülmal sorumlusu yapmıştı ve onlara yazılı olarak şöyle emretmişti: “Arap, acem ve her ne soy ve kökenden olursa olsun herkesin beytülmaldaki payı eşittir.”[87]

Ayrıca İmam Ali (a.s) halife olduktan sonra Osman’ın birilerine verdiği toprak ve arsaları Allah’ın malı olarak açıklamış ve onların beytülmala geri verilmesi emrini vermiştir.[88]

Beytülmal Hakkında Dost ve Akrabalarına Karşı Davranışı

Hz. Ali (a.s) beytülmal konusunda çok sıkı idi. Nitekim kızı inci bir kolyeyi beytülmaldan emanet olarak aldığında, hem kızını ve hem de Ali b. Ebu Rafi’yi şiddetle sorgulamıştır.[89]

Başka bir olayda da İmam Ali (a.s) yaranlarından birisinin özel bir mal isteğine karşı şöyle buyurmuştur: “Bu mal ne benimdir ve ne de senin, bilakis kılıçla elde edilen Müslümanlar için bir ganimettir. Eğer sen savaşta onlarla ortaktıysan, onların payı kadar senin de ondan bir payın vardır, yoksa onların elleri ile topladıklarının başkalarının boğazından geçmesi doğru değildir.”[90]

Din ve Yasaların İcrasındaki Hassasiyeti

Hz. Ali Efendimiz (a.s) din işlerinde toleranssız ve kurallı biri idi. Bu durum, onu bazıları için tahammül edilmez kılmıştı. Aşağıdaki iki olay bunu ifade etmektedir:

    Bir gün Kamber’e adamın birine had uygulamasını emretti. Kamber duygularının etkisi altında kalarak üç kırbaç fazladan vurdu. Hz. Ali (a.s) bu üç kırbacın karşılığında o adamı Kamber’e kırbaç vurması için zorladı.[91]
    Basra eşrafından birisi bir gece Osman b. Huneyf’i (Basra valisi) ağırlayarak onun için bir meclis düzenledi. Bu ziyafetin haberi Hz. Ali’ye (a.s) ulaşınca, hazret hemen Osman b. Huneyf’e şöyle bir mektup yazdı: Ey Huneyf’in oğlu! Basra eşrafından birinin seni ziyafete çağırdığını, oraya koşarak gittiğini, çeşit çeşit yemeklerin ve büyükçe kâselerin sana sunulduğunu öğrendim… Bil ki her kişinin uyduğu, yolundan gittiği, ilminin nuruyla aydınlandığı bir imamı vardır. Yine bil ki sizin imamınız, dünyasında eskimiş bir elbise ve iki lokma ekmeğiyle yetinmektedir…”[92]

Dalkavukları ve Yalakaları Kınaması

İmam Ali (a.s) insanların övgü ve iltifatlarından bıkmıştı. Müslümanları bu tutumlarından şiddetle nehyetmekteydi. Aşağıdaki öyküler bunun açık kanıtıdır:

    İmam Ali (a.s) Sıffin savaşından dönünce, Kufe’de Harp b. Şerhebil Şayani – kendisi yaya idi- İmamla – atlı idi- birlikte hareket ediyordu. İmam (a.s) durarak Harb’a: “Geri dön” dedi. Harp geri dönmekten imtina etti. Hz. Ali (a.s) yeniden ona “Geri dön, senin gibi yaya birisinin benim gibi birisiyle hareket etmesi, vali ve yönetici için fitne, mümin için zillet ve düşüklüktür.” Dedi.[93]
    Bir gün ashaptan birisi İmam Ali’yi (a.s) övünce, İmam şiddetle onu bundan sakındırarak şöyle buyurdu: “Bilin ki Emir sahiplerinin salihlerin yanında en aşağı sayılan durumları, onların böbürlendiği ve işlerinin daha iyi bir şekilde yoluna koyulacağının sanılmasıdır. Ben hatta zihinlerinizden benim övülme ve methedilmeyi sevdiğimin ve bu tür övgü ve metihleri duymaktan hoşlandığımın geçmesinden bile rahatsızım… Zalim ve gaddarla konuştuğunuz gibi benimle konuşmayın, methedici ve övgü dolu tantanalı sözleri söylemeyin bana…”[94]
    İmam Ali’nin (a.s) ordusu Şam’a sefer ederken, geçtiği Enbar şehrinin büyüklerinin, saygı ifadesi olarak, İmam (a.s) yaklaşınca atlarından inip önünde koştuklarında; “Bu yaptığınız nedir?” diye sordu. Onlar; “Bu bizim geleneğimizdir; emirlerimize böyle saygı gösteririz.” dediler. İmam (a.s) şöyle buyurdu: “Vallahi emirleriniz bundan faydalanmamaktalar. Sizler böyle yapmakla dünyada kendinize zahmet veriyorsunuz; ahirette de bu işinizden dolayı ilahî azaba ve ebedi cezaya çarptırılacaksınız.”[95]

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

“Düşmanlıkta aşırı giden günah işler, ondan geri kalan zulme uğrar, (delilsiz) çekişen ve düşmanlık eden ise takvalı olamaz.”
“Allah'ın mükafatını elde etmek için, zenginin fakire gösterdiği tevazu ne kadar da güzeldir. Bundan daha güzeli ise, fakirlerin Allah'a dayanarak zenginlere karşı alçalmamalarıdır.”
“
”
—Nur’us Sakaleyn, 2/139/37 ve Nehcü'l Belaga, Hikmetli Sözler: 406.
Askeri Yapı

İmam Ali (a.s) orduyu, halkın sağlam sığınakları, yöneticilerin haysiyeti, dinin görkemi ve ülkenin emniyeti olarak görmekte, başarısını ise ülke ekonomisinin durumuna ve halkın vergilerine, devlet memurlarına, tüccarlara ve sanatkârlara bağlamaktadır. Onların varlığı ve güçleri ülkenin korunması için devletin genel yapısına bağlıdır.[96] Askerlerin seçimi hakkında şöyle buyurmaktadır: askerler şahsiyetli kişilerden, asil ailelerden ve tecrübelilerden seçilmelidir. Onlarla toplum lideri arasında sıkı ilişkiler olmalı ve mali olarak temin edilmelidirler.[97] İmam Ali (a.s) açısından halk, devletin en asli yedek savunma gücünü oluşturmaktadır. Eğer onlara destek verilmezse, devletin resmi askeri gücünün uzun soluklu bir savaşta dağılması ve devletin yıkılmasının peşi sıra gelmesi mümkündür. Nitekim şöyle buyurmaktadır: “Toplumun eşraf grubu, her zaman hükümete ağır yükümlülükler yüklemektedir, zira zor günlerde yardımları az, adaletin icrası konusunda herkesten daha rahatsız ve sorunlar karşısında daha az istikamet sahibidirler. Hâlbuki dinin sağlam sütunlarını, hareketli İslam toplumunu ve yedek savunma gücünü, genel halk kitlesi oluşturmaktadır.”[98]
Valiler

İmam Ali (a.s) hükümeti boyunca, şehirlere valiler atamış veya yerlerini değiştirmiştir. Onlardan bazıları şunlardan ibarettir: Muhammed b. Ebu Huzeyfe, Mısır valisi, Kays b. Sa’d b. Ubade, önce Mısır sonra Azerbaycan valisi, Muhammed b. Ebu Bekir, Mısır valisi, Malik Eşter Nahei, önce Nusaybin ve Sencar ve ardından Mısır valisi oldu. Abdullah b. Abbas Cemel savaşından sonra Basra valisi, Ebu Eyüp el-Ensari Medine valisi, Ebu Musa Eş’eri, Osman tarafından Kufe valisi olarak atanmış daha sonra Malik Eşter’in önerisi ile İmam Ali (a.s) onu bir müddet görevde tutmuş, ama bir süre sonra hatalarından dolayı azletmiştir. Huriyet b. Raşit Ahvaz valisi, Huzeyfe b. Yeman Osman tarafından Medain valisi olarak atanmış ve İmam Ali (a.s) de onu azletmemiştir. Kumeyl ibn Ziyad Heyt valisi, Muhannef b. Süleym İsfahan, Rey ve Hamedan valisi, Süleyman b. Sured Cubbel valisi. İmam Ali’nin (a.s) atadığı bazı valiler İmam Ali’nin (a.s) düşmanları tarafından öldürüldü. Örneğin: Malik Eşter, Muhammed b. Ebu Bekir, Abdullah b. Habbab Ert, Muhammed b. Ebu Huzeyfe, Ebu Hassan b. Hassan Bekri ve Halu b. Afv. Bazıları ise İmam’ın (a.s) zamanında ileri yaşlarından ötürü dünyadan göçmüşlerdir. Örneğin: Sehl b. Huneyf, Ebu Kutade ve Huzeyfe b. Yeman. Bir grup ise İmam Ali’nin (a.s) şehadetine kadar görevlerinin başında kalmışlardır. Örneğin: Kays b. Sa’d, Osman b. Huneyf, Kumeyl, Sa’d b. Mesut ve Süleyman b. Sured. Bazıları ise görevlerini ihmal ederek zaaf göstermişlerdir. Örneğin: Ubeydullah b. Abbas ve Said b. Nemran azarlanmış ve kınanmışlardır. Bazıları da ihanetlerinden dolayı İmam Ali (a.s) tarafından görevden alınarak azledilmişlerdir. Örneğin: Munzir b. Carud ve Ukbe b. Amr.[99]
Önceki
-     Şiaların Birinci İmamı
Hz. Ali (aleyhi selam)
Hicri Kameri 11 - 40      Sonraki
İmam Hasan (a.s)
Savaşlar
Cemel (Nakisin) Savaşı

Cemel Savaşı, İmam Ali (a.s) ile Nakisin (neks, bozmak, ihlal etmek çiğnemek anlamındadır. Talha, Zübeyr ve taraftarları, ilk önce İmam Ali’ye (a.s) biat etmiş ve ardından biat ve anlaşmalarını ihlal ederek bozdukları için onlara nakisin denmektedir.)[100] Arasında Hicrî otuz altı yılında cemaziyülahir ayında gerçekleşti.[101] Talha ve Zübeyr, ilk önceleri hilafete göz dikmişlerdi,[102] ancak isteklerine kavuşamayınca ve İmam Ali (a.s) halife olunca imamla hilafeti paylaşma eğilimine girmişlerdir. O ikisi, İmam Ali’den Basra ve Kufe valiliklerini onlara vermesini istemişler ancak İmam onlara bu iki yerin valiliklerini uygun görmemiştir.[103] Bundan dolayı, kendileri Osman’ın katili olarak bilinmelerine rağmen ve halk arasında Osman’ın öldürülmesinde Talha’dan daha açgözlü kimsenin bulunmamasının bilinmesine rağmen[104] kendi amaçlarına ulaşmak için Ayşe ile birlik oldular. Hâlbuki Ayşe’nin kendisi de Osman’ın evi kuşatıldığında bırakın Osman’a yardım etmeyi Osman’a itiraz edenleri hak talep edenler olarak anmıştır. Ama buna rağmen Ayşe, halkın İmam Ali’ye (a.s) biat ettiğini duyunca, hemen Osman’ın zulümle öldürüldüğünü dile getirmiş ve Osman’ın katillerinin cezalandırılmasını istemiştir.[105] Ayşe, önceden beri İmam Ali’ye (a.s) kin duymaktaydı. Bundan dolayı, Talha ve Zübeyr’le birlik oldu.[106] Dolayısıyla bu grup üç bin kişilik bir ordu kurarak Basra’ya doğru hareket etti.[107] Bu savaşta Ayşe “asker” adlı bir erkek deveye binmişti, bundan dolayı bu savaş, Cemel savaşı olarak adlandırılmıştır.[108] İmam Ali’nin (a.s) emri ile (Basra valisi) Osman b. Huneyf, isyancıları hak yola davet etmekle görevlendirildi. Daveti kabul etmemeleri durumunda İmam Ali (a.s) oraya ulaşıncaya kadar onlara karşı direnmesi istendi.[109] İmam Ali (a.s) Basra’ya ulaşır ulaşmaz biatlerini bozanlara nasihat etmeye koyulmuş ve bu şekilde yaşanabilecek bir savaşı önlemeye çalışmıştır, ancak İmam’ın (a.s) bu girişimleri sonuç vermemiş ve karşı taraf İmam’ın (a.s) yarenlerinden birini öldürerek savaşı başlatmıştır.[110] Elbette Zübeyr, savaş başlamadan önce İmam Ali’nin (a.s) Peygamber Efendimiz'in (a.s) Zübeyr’e hitaben buyurduğu bir hadisi kendisine hatırlatması üzerine –Peygamber Efendimiz (s.a.a) Zübeyr’e hitaben sen bir gün Ali ile savaşa tutuşacaksın demiştir- ordudan ayrılmış ve Basra’nın dışında Amr b. Curmuz tarafından öldürülmüştür.[111] Cemel ashabı, muharebeden birkaç saat sonra çok sayıda ölü vererek yenilmiştir.[112] Bu savaşta Talha öldürülmüş, Ayşe ise savaş sonrası saygın bir şekilde Medine’ye gönderilmiştir.[113]
Sıffin (Kasitin) Savaşı

Sıffin Savaşı, İmam Ali (a.s) ile Kasitin (Muaviye ve ordusu)[114] arasında Safer ayının Hicrî otuz yedinci yılında Şam’da Fırat yakınlarında “Sıffin” denen bir yerde gerçekleşmiştir. Bu savaş Hicrî otuz sekizinci yılı Ramazan ayında hakemlik olayı ile sona ermiştir.[115] Osman muhasara altına alındığında Muaviye ona yardım edebileceği halde ona yardım etmemişti ve onu Şam’a götürerek işleri kendi lehine çevirmek istiyordu. Muaviye Osman öldürüldükten sonra Şamlıların gözünde Hz. Ali’yi Osman’ın katili olarak tanıtmaya çalışıyordu. İmam Ali (a.s) işe koyulur koyulmaz Muaviye’ye mektup yazmış ve ondan kendisine biat etmesini istemiştir. Fakat Muaviye bahaneler üreterek ilk önce yanında dolaşan Osman’ın katillerini bana gönder ben onlara kısas uygulayayım, eğer böyle yaparsan sana biat ederim demiştir. İmam Ali (a.s) bu yazışmanın ve Muaviye’ye elçiler göndermesinin ardından Muaviye’nin kendisiyle savaşma niyetinde olduğunu anladı. Bunun üzerine ordusunu Şam’a doğru harekete geçirdi. Diğer taraftan ise Muaviye kendi ordusunu harekete geçirdi. Her iki ordu da Sıffin yakınlarında mevzi aldılar. İmam Ali (a.s) savaşın patlak vermemesi için mümkün olan her yola başvurdu. Dolayısıyla yeniden mektup yazışmaları yaşanmış, ancak bir sonuç alınamamıştır. Sonunda savaş Hicrî otuz altı yılda başladı.[116] Eğer son saldırı gerçekleşmiş olsaydı İmam Ali’nin (a.s) ordusu savaşı kazanmış olacaktı. Ancak Muaviye, Amr b. As’la yaptığı görüşmelerin ardından hile yoluna başvurdu. Yanlarında bulunan Kur’anları mızrakların ucuna taktırarak Hz. Ali’nin (a.s) ordusunu Kur’an’ın hükmüne çağırmaları emrini verdi. Bu hile ve aldatmaca sonuç vermiş ve Hz. Ali’nin (a.s) ordusunda bulunan Kur’an karileri İmamın (a.s) yanına giderek: Bizler bu insanlarla savaşamayız, onların dediklerini kabul etmeliyiz, demişlerdi. Her ne kadar İmam Ali (a.s) bunun onların savaştan kaçmak için başvurdukları bir hile olduğunu söylese de fayda etmemiştir.[117] İmam Ali (a.s), Muaviye’yi her ne kadar Kur’an ehli olmadığını bilse de hakemliği kabul etmek zorunda olduğunu belirten bir mektup yazar.[118]Bir kişinin Şam ordusundan ve bir kişinin de Irak ordusundan oturarak Kur’an hükmüne göre bu konu hakkında görüş belirtmesi kararlaştırıldı. Şam ordusundan bu iş için Amr b. As görevlendirildi. Irak Ordusundan ise sonradan Havarici (Haricîleri) oluşturan Eş’as ve başka bir grup, Ebu Musa Eş’eri’yi önerdiler. Ancak İmam Ali (a.s) İbn Abbas veya Malik Eşter olması gerektiğini söyledi. Ama Eş’as ve taraftarları ise bunu kabul etmediler. Bahaneleri ise Malik Eşter’in savaşa eğilimli olduğu ve İbn Abbas’ın ise olmaması gerektiği yönündeydi. Çünkü bu gruba göre Amr b. As, Mısır’dan olduğu için karşı tarafın da Yemenli olması gerekiyordu![119] Sonunda Amr b. As, Ebu Musa Eş’eri’yi aldatarak, hakemlik olayını Muaviye’nin lehine sonuçlandırmıştır.[120]
Nehrevan (Marikin) Savaşı

    Ana Madde: Nehrevan Savaşı

İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur:

Şüphesiz ben dün emrediyordum, bugün emir veriyorlar! Dün ben sizi nehyediciydim, bugün ben nehyediliyorum! Gerçekten de yaşamayı, bekayı çok seviyorsunuz. Ben de istemediğiniz şeyi size zorla yükleyecek değilim.”
“
”
—Nehcü’l Belağa, 208. Hutbe.

Sıffin’de gerçekleşen hakemlik olayı, İmam Ali’nin (a.s) bazı yarenlerinin itiraz ve muhalefeti ile düşman tarafın lehine sonuçlanmıştır. Onlar neden Allah’ın işinde yargıda bulundun diye isyan etmişlerdir. Hâlbuki İmam Ali (a.s) bu işe başlangıçta muhalefet etmiş ve onların kendileri İmam Ali’yi hakemliğe zorlamışlardı. Ve sonunda İmam Ali’yi (a.s) tekfir etmiş ve lanetlemişlerdir.[121] Havaric (Hariciler) veya Marikin olarak adlandırılan bu grup, sonunda halkı öldürmeye başladılar. Babası Allah Resulünün (s.a.a) sahabesi olan Abdullah b. Habbab’ı öldürdüler ve gebe olan eşinin karnını deştiler.[122] Böylece, İmam Ali (a.s) onlarla savaşmak zorunda kaldı. İmam savaştan önce İbn Abbas’ı onlarla müzakere etmesi için gönderdi ancak bir yararı olmadı. Nihayet kendisi aralarına giderek onlarla konuştu. Birçokları hatasını anlayarak pişman olup ve diğeleri kendi düşüncelerinde baki kaldılar. Sonunda savaş başladı ve Haricîlerden dokuz kişi geride kaldı, İmamın (a.s) yarenlerinden ise yedi veya dokuz kişi öldürüldü.[123]
Hz. Ali'nin Türbesinden Bir Kare
Şehadeti

Nehrevan savaşından sonra, İmam Ali (a.s) Irak halkını yeniden Şam’a karşı savaşması için hazırlamaya başladı, ancak az bir grup dışında kendisine katılan olmadı. Öte yandan Irak’ın durumundan ve Iraklıların iradesizliğinden haberdar olan Muaviye, İmam’ın egemenliği altında bulunan Arap yarım adasına ve hatta Irak’ın çeşitli yerlerine saldırarak onların gücünü zayıflatmaya ve Irak yolunu açmaya koyuldu.[124] İmam Ali (a.s) Sıffin’e gitmek için ordusunu hazırlanmaya koyulduğu zaman, hicrî kırkıncı yılında Ramazan ayının ondokuzunda sabaha doğru Abdurrahman İbn Mülcem Muradi tarafından (namaz kıldığı sırada) saldırıya uğrayarak yaralandı ve Ramazan ayının yirmibirinde şehit oldu. İmam Ali (a.s), Muaviye ve Amr b. As’ın öldürülmesi için Haricîlerden üç kişinin iş birliği yaptığı ve Kuttam adlı bir kadının da bu işte rolü olduğu kaynaklarda geçmiştir.[125]Emirilmümin’in Hz. Ali’nin (a.s) çocukları -İmam Hasan, İmam Hüseyin ve Muhammed b. Hanifiyye- Abdullah İbn Cafer’le birlikte gece vakti Gariyin (Şimdiki Necef) denen yerde İmam'ı toprağa veridiler ve kabri gizlediler.[126] Çünkü Emeviler ve Hariciler eğer Hz. Ali’nin (a.s) kabri şeriflerinin yerini bilecek olsaydılar naaşını kabirden çıkarıp saygısızlık yapacaklardı.[127]

İmam Ali'nin Kufelilere Bedduası

Başından darbe aldığı günün sabahı şöyle buyurdu:
“Allah onlardan daha hayırlısını versin bana ve benden daha kötüsünü musallat kılsın onlara.”
“
”
—Nehcü’l Belaga, 70. Hutbe.
Vasiyetleri

İmam Ali’nin (a.s) çocuklarına gusül, kefen, namaz ve tedfinişlerinin nasıl olması gerektiğine dair nasihatler ettiği rivayet edilmiştir.[128] İmam (a.s) çocuklarına defnedildiği yerin gizli kalmasını vasiyet etmiştir.[129] İbn Mülcem tarafından başından aldığı darbenin ardından oğulları İmam Hasan ve İmam Hüseyin’e (a.s) şöyle nasihatte bulunmuştur:

“Allah’tan korkmanızı, dünya sizi istese bile onu istememenizi vasiyet ederim. Ona ait bir şeye ulaşmadığınız veya kaybettiğiniz için üzülmeyin. Hakkı söyleyin; ahiret ecri için çalışın. Zalime düşman, mazluma yardımcı olun. Siz ikinize, bütün evlatlarıma, ehlime ve bu vasiyetin ulaştığı kimselere Allah’tan korkmayı, işlerinizde intizamlı olmayı, birbirinize iyilikle davranmayı, insanlarla barışık yaşamayı vasiyet ederim. Ben dedeniz Resulullah’tan (s.a.a) şöyle duydum: “Birbiriyle barışık yaşamak bir yıllık namaz ve oruçtan daha faziletlidir.” Allah için, Allah için yetimlerin hakkını gözetin, onları bir aç bir tok bırakarak nezdinizde zayi etmeyin. Allah için, Allah için komşularınızın hakkına riayet edin. Onlar, size Nebi’nizin vasiyetidirler. O, komşular hakkında öylesine tavsiyelerde bulunurdu ki biz mirasa da dâhil olacaklar sandık. Allah için, Allah için Kur’an’a uyun; onunla amel etmede ve onun hükümlerine uymada başkası sizden önde olmasın. Allah için, Allah için namaza dikkat edin; çünkü namaz, dininizin direğidir. Allah için, Allah için, Rabbinizin evi Kâbe’ye dikkat edin, var olduğunuz müddetçe orayı boş bırakmayın, eğer orayı terk edecek olursanız ve saygınlığını korumazsanız azap hususunda sizlere fırsat dahi verilmez. Allah için, Allah için mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle Allah yolunda cihat edin. Size düşen görev, karşılıklı iyi ilişkilerde bulunmak, karşılıklı olarak hediyeler vermektir. Sırt çevirip gitmekten ve birbirinize dargın durmaktan sakının, iyiliği emredip kötülükten men etmeyi terk etmeyin. Aksini yaptığınız takdirde başınıza en kötüleriniz geçer ve sonra ne kadar çağırsanız da artık sizlere icabet edilmez. Ey Abdulmuttalip oğulları! “Müminlerin emiri katledildi” diyerek Müslümanların kanını akıtmaktan, öç almaya kalkışmaktan sakının. Sakın, benim için katilimden başkasını öldürmeyin. Biraz bekleyin bakın; şayet onun darbesinden ölürsem, darbesine karşı kendisine bir darbe vurun, organlarını kesmeyin. Ben Resulullah’ın şöyle dediğini işittim: “Öldüreceğiniz kuduz köpek bile olsa, ölünün bedenini kesmeyin.”[130]
İmam Ali'nin Türbesi
Kabrin Gizli Olması

Hz. Ali’nin (a.s) kabrinin gizli kalması için vasiyet etmesinin nedeni, Havariç ve Münafıkların naaşını kabirden çıkararak ona saygısızlıkta bulunacaklarından çekiniyor olmasından dolayıdır.[131] İmam Ali’nin (a.s) kabrinin yerini yalnızca çocukları ve has yârânları bilmekteydi. İmam Cafer Sadık (a.s) Abbasi halifelerinden Mansur’un zamanında hicrî 135. Yılda ilk kez Hz. Ali’nin (a.s) kabri şeriflerinin yerini açıklayarak Necef’teki kabrin yerini göstermiştir.[132]
Fazileti ve Menkıbeleri
Kur’an Ayetleri

İmam Ali’nin (a.s) fazilet ve menkıbeleri için nazil olan ayet sayısı oldukça fazladır. Hatta İbn Abbas’tan nakledildiğine göre üçyüzün üzerinde ayet İmamın fazileti hakkındadır.[133] Burada bu ayetlerden bazılarını zikredeceğiz:
Mübahale Ayeti

فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ اَبْنَاءَنَا وَاَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَاَنْفُسَنَا واَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللّٰهِ عَلَى الْكَاذِبٖينَ (Tercüme: De ki: "Gelin, oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı, kendimizi ve kendinizi çağıralım; sonra karşılıklı lanetleşelim de Allah'ın lanetini yalan söyleyenlerin üstüne kılalım.”) (61–3)

Hicrî onuncu yılında “Mübahele” günü, Allah’ın yalancılara azap etmesi için Müslümanlarla Necran Hıristiyanları arasında lanetleşme yapılması kararlaştırıldı. Bu amaçla, Peygamber Efendimiz (s.a.a), Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’i (a.s) kendisiyle beraber sahraya götürdü. Hıristiyanlar Peygamber'in (s.a.a) kendisinden çok emin bir şekilde yalnızca en yakınlarını kendisiyle getirdiğini görünce, korkarak cizye ödemeyi kabul ettiler.[134]
Tathir Ayeti

اِنَّمَا يُرٖيدُ اللّٰهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهٖيرًا (Tercüme: Ey Ehl-i Beyt! Allah sizden, sadece kiri (günah ve çirkinliği) gidermek ve sizi tertemiz yapmak istiyor.) (33–33) Şia ulemalarına göre, bu ayet Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) eşi Ümmü Seleme’nin evinde nazil olmuş ve nüzul anında orada Peygamberimizin (s.a.a) yanı sıra Hz. Ali(a.s), Hz. Fatıma(s.a), Hz. Hasan (s.a) ve Hz.Hüseyin (s.a) de bulunmaktaydı. “Tathir ayeti” nazil olduktan sonra Hz. Muhammed (s.a.a) oturduğu bir parçayı (kisa) alarak “Kisa (Aba) kendisinin, Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in üzerine örttü. Sonra ellerini göye doğru kaldırarak şöyle dua etti: “Allah’ım! Benim ehlibeytim bu dört kişidir, bunları her türlü kir ve kötülükten temizle.”[135]
Meveddet Ayeti

قُلْ لَا اَسْپَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْرًا اِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبٰى (Tercüme: “De ki: “Ben buna (yaptığım tebliğ görevine) karşılık sizden yakın akrabalarımı/Ehlibeytimi sevmeniz dışında bir ücret istemiyorum.) (23–42) İbn Abbas şöyle diyor: Bu ayet nazil olduğunda Allah Resulüne (s.a.a) şöyle arz ettim: Meveddet ve sevgisi farz olanlar kimlerdir? Hz. Muhammed (s.a.a) şöyle buyurdu: “Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin.” Ve bu cümleyi üç kere tekrar etti.[136]
İlk Müslüman

Meşhur olduğuna ve hatta tevatür haddinde ulaştığına göre Hz. Ali (a.s) ilk Müslümandır.[137] Nitekim Hz. Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştur: “Kıyamet günü havuz (Kevser) başında benimle ilk görüşecek olanınız İslam’da da en önde olanınız olan Ali olacaktır.”[138] Yine Hz. Peygamber (s.a.a) Hz. Fatıma (s.a) hakkında şöyle buyurmuştur: “Acaba seni ümmetim arasında herkesten önce İslam’ı kabul eden, onların en bilgili ve en sabırlı olanı ile evlendirmeme razı olmaz mısın?”[139]
Leyletü’l Mebit

Kureyş’in, Müslümanlara işkence ve eziyet etmesinin ardından, Hz. Peygamber (s.a.a) Müslümanlara Medine’ye hicret etme emrini verdi. Hazretin yarenleri de birkaç aşamada Medine’ye doğru harekete geçtiler.[140] Kureyşlilerin Daru’n Nedve’de (Kureyş kabilesinin ileri gelenlerinin istişare etmeleri için yaptırdığı binadır) yaptıkları toplantıda bir çok görüş ileri sürüldü. Alınan karara göre her kabileden genç ve cesur birisi Allah Resulünü (s.a.a) kendi evinde öldürmesi için görevlendirildi. Cebrail (a.s) Peygamber Efendimiz'e (s.a.a) nazil olarak Kureyş’in planını deşifre etmiş ve o geceyi kendi yatağında yatmaması ve hicret etmesi emrini iletmiştir. Hz. Peygamber (s.a.a) Hz. Ali’ye (a.s) düşmanın komplosunu anlatarak kendi yatağına yatmasını ister.[141] Müfessirler ayetin nüzul sebebini وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرٖى نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللّٰهِ وَاللّٰهُ رَؤُفٌ بِالْعِبَادِ (Tercüme: İnsanlardan öyleleri de var ki, Allah'ın rızasını almak için kendini feda eder. Allah da kullarına şefkatlidir.) (207–2) Hz. Ali (a.s) ve “leyletu’l mebit” hakkında olduğu görüşündedirler.[142]

Hz. Muhammed’in (s.a.a) hicret ettiği ve Hz. Ali’nin (a.s) O'nun yatağına yattığı gece "Leyletü'l Mebit" olarak adlandırılır.
Allah Resulünün Kardeşi

Hz. Peygamber (s.a.a) Medine’ye girdikten sonra önce Muhacirler arasında, daha sonra Muhacir ve Ensar arasında kardeşlik akdi kıydı. Ve her ikisinde de Hz. Ali’ye : “Sen dünya ve ahirette benim kardeşimsin,” diyerek aralarında kardeşlik akdikıydı.[143]
Reddü’ş Şems (Güneşin Dönüşü)

Hicrî yedinci yılda günlerden bir gün Hz. Peygamber'le (s.a.a) Hz. Ali (a.s) öğlen namazını kıldılar ve Hz. Resulullah (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) bir iş için görevlendirdi, ama Hz. Ali ikindi namazını kılmamıştı. Hz. Ali (a.s) geri dönünce, Peygamber Efendimiz başını Hz. Ali’nin (a.s) kucağına koyarak uyudu. Bu sırada güneş batmıştı. Hz. Peygamber (s.a.a) uykudan uyanınca “Allah’ım! Senin kulun Ali, kendisini Peygamberi için korudu, güneşi onun için geri döndür.” diye dua etti. Bu sırada güneş geri döndü. Hz. Ali (a.s) kalkarak abdest aldı ve ikindi namazını kıldı.Sonra güneş yeniden battı.[144]
Beraat Suresinin İblağ Edilmesi

Tövbe Suresinin ilk ayetleri ‘Müşriklerin tevhit inancına inanmaları ve Müslümanların zümresine katılmaları, ancak inat etmeleri durumunda savaşa hazırlıklı olmaları ve her nerede tutuklanırlarsa öldürüleceklerini bilmeleri gerektiğine dair kendilerine dört ay süre tanınması’ hakkında indiğinde Hz. Peygamber (s.a.a) hac merasimine katılma düşüncesinde değildi. Bundan dolayı ilahî emir gereği: ‘Bu emri Peygamberin kendisi veya ondan olan birisi insanlara ulaştırmalı ve bu iki kişi dışında kimsenin bu iş için salahiyetinin olmadığı’ belirtilince,[145] Hz. Muhammed Mustafa (s.a.a) Hz. Ali’yi (a.s) çağırarak ondan Mekke’ye gitmesini ve Mina’da kurban bayramı günü Beraat (Tövbe) Suresini Müşriklere tebliğ ederek ulaştırmasını istedi.[146]

Hak Hadisi: Hz. Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştur: عَلی مَعَ الحقِّ و الحقُّ مَعَ عَلی (Tercüme: Ali hak ile hak da Ali iledir.)[147]

Seddu’l Ebvab (kapıların kapatılması): Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) Hz. Ali’nin (a.s) kapısı dışında Mescid-i Nebi’ye bakan tüm kapıların kapatılmasını emretti. Bunun nedenini sorduklarında Efendimiz (s.a.a) şöyle buyurdu: “Ben Ali’nin kapısı dışında tüm kapıların kapatılması için görevlendirildim, ama bu konuda tartışmalar yaşandı. Allah’a andolsun ki hiçbir kapıyı kapatıp, açmadım, ancak bu iş için görevlendirilmiş ve ona itaat etmişimdir.”[148]

Hz. Resulü Kibriya Efendimiz şöyle buyurmuştur:

Her ümmetin bir sıddıkı (dosdoğru olanı) ve faruku (hakkı batıldan ayıranı) vardır. Bu ümmetin sıddıkı (ve faruku) Ali b. Ebi Talib’dir."
“
”
—Uyun-u Ahbari'r-Rıza, 2/13/30.
İslam Bilimlerinin Başlatıcısı

İbn Ebu’l Hadid, hicrî yedinci yüzyıl Ehli Sünnet (mutezile) âlimlerindendir. Nehcü’l Belağa’ya yazdığı açıklamanın mukaddimesinde şöyle yazmaktadır: Düşmanlarının faziletlerini itiraf ettiği ve faziletlerini inkâr edemeyip, gizleyemedikleri kişi hakkında ne diyebilirim ki? Herkes Emevilerin, İslam ülkelerinin doğusundan batısına kadar ellerinin her yere ulaştığını biliyor, onlar her hile ve desise ile O'nun azamet nurunu söndürmeye çalışmış, O'nu kötüleyen ve kınayan çok sayıda hadisler uydurmuş, tüm minberlerde O'na lanet okutmuş, O'nu övenleri tehdit etmek bir yana hapislere atarak öldürmüşler. O'nun faziletini anlatan yahut adını yücelten hadis ve rivayetleri hatta insanların çocuklarına Ali adını koymalarını bile yasaklamışlardı. Ama tüm bunların etki etmemesi bir yana O'nun adı daha da yücelmiş ve daha da üstün olmuştur. O, misk gibiydi, her ne kadar çok örtülürse atmosfere daha çok güzel koku yaymaktadır.[149] İbn Ebu’l Hadid sözünün devamında şunları yazmaktadır: Her faziletin başlangıç dizesi ve her insanlık imtiyazının kaynağı olan kişi hakkında ne diyebilirim ki? Her fırka ve grup kendisini Hz. Ali'ye (s.a) bağlamakta ve Ounla olan bağlantısıyla övünmektedir. O, tüm imtiyaz ve seçkilerin başlangıç kaynağı idi. Bu meydanda kimse O'nu geçememiş ve O bu mücadelenin öncüsü olmuştur.[150]
Kelam İlmi

İbn Ebi’l Hadid şöyle demektedir: İlahiyat ilmi ve Allah Teâlâ’nın sıfatlarını tanımak ilimlerin eşrefi ve en üstünüdür. Bu ilmin detaylı açıklaması Hz. Ali (a.s) ile başlamıştır. Bu ilmde görüş sahipleri olanlar, O'nun öğrencileridir. Tevhit ve Adl ehli olan Mutezile, onun öğrencileri ve ashabıdırlar. Zira onların öncüleri olan Vasıl b. Ata, Ebu Haşim Abdullah b. Muhammed b. Hanefiyye’nin öğrencisidir. Ebu Haşim ise babasının öğrencisidir, babası da İmam Ali’nin (a.s) öğrencidir.[151] Eş’ariler de Hz. Ali’de (a.s) sonlanmaktadırlar. Şöyle ki bu fırkanın kurucusu Ebu’l Hasan Ali b. (İsmail b.) Ebu Beşer Eş’ari’dir. O, Ebu Ali Cubbai’nin öğrencisidir ve o da Mutezilenin üstatlarından birisidir. Dolayısıyla Eş’arilik de nihayetinde Mutezilenin üstadına dayanmaktadır ve O, İmam Ali’dir (a.s).[152] İmamiye ve Zeydiye’nin de Hz. Ali’ye (a.s) mensup oldukları açıktır ve açıklanmaya ihtiyaç duymamaktadır.[153]
Fıkıh İlmi

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: İmam Ali (a.s) fıkıh ilminin temel ve esasıdır. İslam’daki her fakih onun sofrasından yararlanmaktadır. Şia fıkhının ona istinadı açıktır ve açıklamaya hacet yoktur. Ebu Yusuf, Muhammed gibiler Ebu Hanife’nin yârenleridirler ve fıkhı Ebu Hanife’den öğrenmişlerdir. Ahmed b. Hambel, Şafii’nin öğrencisidir ve O da Ebu Hanife’den fıkhı öğrenmiştir ve Ebu Hanife’de İmam Cafer Sadık’ın (a.s) öğrencisidir. Ve O da babası İmam Muhammed Bakır (a.s) ve O da babaları vasıtasıyla İmam Ali’ye (a.s) ulaşmaktadır. Malik İbn Enes, fıkhı Rabietu’r Rey’den öğrenmiştir. Rabiet, İkrime’nin öğrencisi ve O da Abdullah b. Abbas’ın öğrencisidir. İbn Abbas’da Hz. Ali’nin (a.s) öğrencisidir. Şafii’nin fıkhını da Malik’in öğrencisi olması hasebiyle İmam Ali’ye (a.s) nispet verebiliriz. Bu şekilde, Ehli Sünnetin dört fakihi de İmam Ali’ye (a.s) mensup olmuş olur. Sahabe fakihler, Ömer b. Hattab ve Abdullah b. Abbas’ın her ikisi de ilimlerini İmam Ali’den (a.s) almıştır. İbn Abbas’ın öğrenciliği açıktır. Herkes biliyor ki Ömer de bir çok kere zor konularda İmam Ali’ye başvurmuş ve bir çok kere şöyle demiştir: “Levla Ali’yyun Le-heleke Ömer/Ali olmasaydı Ömer helak olurdu”, ve “Ebu’l Hasan’ın (İmam Ali’nin künyesi) olmadığı bir yerde zor ve karışık konularla karşılaşmaktan Allah’a sığınırım.” Ayrıca yine şöyle demiştir: “Ali mescitte olduğu sürece kimsenin fetva vermeye hakkı yoktur.” Dolayısıyla İslam fıkhının da O'na ulaştığı netlik kazanmaktadır. Şia ve Sünniler, Hz. Peygamber Efendimiz'den (s.a.a) şöyle bir rivayet nakletmişlerdir: “Akdakum Ali/Sizin en kadınız (yargılayıcınız) Ali’dir.” Kadılığın fıkıh ilminin bir parçası olduğuna binaen bu şekilde Hz. Ali’nin (a.s) öteki sahabelerden daha fakih olduğu ortaya çıkmaktadır.[154]
Tefsir

İbn Ebi’l Hadid, şöyle diyor: Hz. Ali (a.s) tefsir ilminin kurucusudur ve her kim tefsirlere müracaat edecek olursa bunu açıkça görür. İster o kısımdaki ayet doğrudan O'nun tarafından tefsir edilmiş olsun ve isterse o ayetin tefsiri İbn Abbas tarafından yapılmış olsun. Çünkü nihayetinde O da Hz. Ali’den almıştır. İbn Abbas’a senin ilmin ile amcaoğlunun (İmam Ali’nin) ilminin nispeti nedir? Diye sorulduğunda İbn Abbas şöyle cevap vermiştir: "Sonsuz bir okyanusta bir yağmur tanesi gibidir."[155]
Tarikat İlmi

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Tarikat, hakikat ve tasavvuf ilim sahipleri senet ve belgeleri İmam Ali’ye (a.s) dayanmaktadırlar ve sufilerin şu ana kadarki şiarı olan “خرقه/hırka” buna delalet etmektedir.[156]
Arap Edebiyatı

İbn Ebi’l Hadid şöyle demektedir: Herkes İmam Ali’nin (a.s) nahv ilmi ile Arap edebiyatının mucit ve yenilikçisi olduğunu bilmektedir. İmam Ali (a.s) o bilimin tüm kaide ve kurallarını Ebu’l Esved Dueli’ye yazdırmıştır. İmam Ali’nin (a.s) Ebu’l Esved Dueli’ye öğrettiği kurallardan bazıları şunlardır: Kelam üç kısımdır; isim, fiil ve harf. Kelime marife ve nekre olarak taksim edilir. İ’rablar ref’, nasb, cer ve cezm olarak taksim edilir.[157]
Fesahat ve Belagat

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Fesahat açısından Hz. Ali (a.s), fasihlerin öncüsü ve belagatçıların başıdır. O'nun kelamı hakkında şöyle denmiştir: “Dune kelamu’l Halik ve fevka kelami’l Halik/ O'nun kelamı Allah’ın kelamından aşağı, mahlûkun kelamından üstündür.” Ve buna en açık tanık Nehcü’l Belağa’dır. Kendi zamanının en fasihlerinden olan Abdulhamid b. Yahya, Hz. Ali’nin (s.a) yetmiş hutbesini ezberlediğini ve fesahetinin O'nun edebi kaynağından başladığını söylemiştir. İbn Nubate ise şöyle demiştir: hutbelerden hazine ezberledim, ondan her ne kadar alırsam azalmaz, aksine artar. Ali b. Ebu Talib’in (a.s) vaaz ve nasihatlerinden yüz fasıl ezberledim.[158]
Ahlaki Özellikleri
Cömertliği
Namaz Halinde Sadaka Vermesi

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Hz. Ali’nin (a.s) cömertlik durumu da açıktır. Oruç tutar, iftarını ise ihtiyaç sahiplerine verirdi. (Ve ona ihtiyaçları olduğu halde yemeklerini yoksula ve yetime ve tutsağa verirler, onları doyururlar. İnsan suresi, 8) ayeti onun hakkında nazil olmuştur. Müfessirlerin dediğine göre Hz. Ali’nin (a.s) bir gün dört dirhemi vardı. Bir dirhemini gece, bir dirhemini gündüz, üçüncü dirhemini gizli ve dördüncü dirhemini ise açıkça sadaka verdi. Bunun üzerine (Onlar mallarını gece gündüz; gizli ve açık Allah yolunda harcarlar. Bakara, 274) ayeti nazil oldu. Kendi eliyle Medine’deki hurmalıklarını suladığı söylenmiştir. Nitekim elleri nasır bağlamış ve ondan gelen ücreti ise sadaka olarak vermiş, buna rağmen kendi karnına taş bağlamıştır. Diyorlar ki: hiçbir zaman hiçbir dilenciye “yok” demedi. Bir gün Mahfen b. Mahfen Muaviye’nin yanına geldi. Muaviye ona nereden geliyorsun? diye sordu. Mahfen Muaviye’nin hoşuna gitsin diye, "İnsanların en cimrisinin –yani Ali’nin (a.s)- yanından geliyorum", dedi. Muaviye dedi ki, sana yazıklar olsun; eğer yanında bir depo dolusu altın ve bir depo dolusu saman olsa, altın deposunu saman deposundan daha erken ihtiyaç sahiplerine ulaştıracak birisi hakkında nasıl böyle konuşabilirsin?!". Evet İmam Ali'nin (s.a) düşmanları bile onun cömertliğini itiraf etmek zorunda kalmıştır. [159]
Bağış ve Hoşgörüsü

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: İmam Ali (a.s) alçakgönüllülük, bağış, büyüklük, hatayı görmezlikten gelme konularında herkesten daha toleranslı idi. Nitekim Cemel vakası bunun en güzel örneğidir. Şöyle ki onun en azılı düşmanlarından olan Mervan b. Hakem’i ele geçirince onu azat etmiş ve işlediği büyük hatasından geçmiştir. Abdullah ibn Zübeyr, halkın önünde İmam Ali’ye (a.s) kötü sözler sarf etmekteydi. Abdullah ibn Zübeyr, Ayşe’nin ordusu ile Basra’ya gelince bir hutbe okumuş ve hutbesinde ağzına gelen her şeyi O'nun hakkında söylemiş ve hatta, "şimdi insanların en alçağı ve düşüğü (neuzibillah) sizin şehrinize doğru geliyor" demiştir. Ancak İmam (a.s) onu ele geçirince onu bağışlamış ve ona yalnızca şöyle demiştir: "Git, seni gözüm görmesin." Nitekim Said b. As’ı –düşmanlarından birisiydi- Cemel Şavaşı'ndan sonra Mekke’de ele geçirmiş, ancak ona sırtını dönmüş bir şey dememiştir. Hz. Ali’nin (a.s) Cemel Savaşı'ndan sonra Ayşe’ye davranışı meşhurdur. Ayşe’ye galip gelince, ona kıymet vermiş ve onu Medine’ye göndermek istediğinde Abd Kays kabilesinden yirmi kadına erkek elbisesi giydirmiş ve ellerine hamail kılıcı vererek onunla göndermiştir. Oysa Ayşe yol boyunca durmadan Hz. Ali’ye (a.s) beddua ederek hakaret etmiş ve benim saygınlığımı çiğneyerek beni erkeklerle birlikte gönderdi demiştir. Ancak Medine’ye ulaştıklarında (yüzleri örtülü) erkek elbisesi giymiş kadınlar ona dönerek: "bak gör, seninle birlikte buraya gelen bizler kadınız" demişlerdir.Ayşe ile birlikte Hz. İmam Ali’ye (a.s) karşı savaşıp İmam'ın bazı yârenlerini öldüren Basra halkının hepsini azat etmiş ve ordusuna hiç kimseye dokunmamalarını emrederek "her kim silahını yere koyarsa azattır" diye buyurmuştur. Ne onlardan esir almış ve ne de ganimet olarak onlardan mal almıştır. Hz. Peygamberin (s.a.a) Mekke’nin fethinde Mekkelilere yaptığının aynısını yapmıştır. Muaviye Ordusu, Sıffin’de İmam Ali’nin (s.a) ordusunun suyunu kesmiş ve O'nun ordusu ile Fırat havzası arasında engel koymuşlardı. Muaviye’nin ordu ileri gelenleri şöyle diyorlardı: Ali ve ordusunu susuz bir şekilde kılıçtan geçirelim, nitekim o da Osman’ı susuz öldürmüştü! Daha sonra İmam Ali’nin ordusu savaşarak suyu onların elinden geri aldılar. Bu esnada İmam'ın askermerinden bazıları da "Muaviye ordusunun susuzluktan bitkin düşerek susuz ölmeleri için Muaviye’nin ordusundan kimsenin su almasına izin vermemeliyiz" demişlerdi. Ancak Hz. İmam Ali (a.s) şöyle buyurmuştur: " Biz asla böyle yapmayacağız. Fırat’ın bir kısmından yararlanmaları için onlara izin verin."[160]
Tebessüm ve Güler Yüzlülüğü

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Hz. Ali’nin (a.s) güler yüzlü ve tebessümlü oluşu insanlar arasında deyim olmuştu. Nitekim düşmanları Hz. Ali’nin (a.s) bu sıfatını O'nun için bir ayıp saymışlardır! Hz. İmam’ın (a.s) Sa’sa’a b. Suhan ve öteki yârânları şöyle diyorlar: "Ali (a.s) bizim aramızda bizlerden biri gibiydi, kendisi için hiçbir ayrıcalığa sahip değildi, ancak tevazu ve alçakgönüllülüğünün yanı sıra o kadar heybetli idi ki O'nun karşısında, kendimizi elinde kılıç tutmuş bir adamın eli altında, elleri kolları bağlı bir esir gibi hissederdik."[161]
Allah Yolunda Cihadı

İbn Ebi’l Hadid, şöyle diyor: Hz. Ali’nin (a.s) dost ve düşmanları O'nun mücahitlerin başı olduğunu itiraf etmektedirler. Onun karşısında kimse bu sıfata layık değildir. Herkes, İslam’ın müşriklerle yaptığı en zor ve en ağır savaşın Bedir savaşı olduğunu biliyor. Bu savaşta müşriklerden yetmiş kişi öldürülmüştür. Bunlardan yarısı Hz. Ali (a.s) tarafından öldürülmüş ve diğer yarısı ise Meleklerin yardımı ile öteki Müslümanlarca öldürülmüştür. Hz. Ali’nin (a.s) Uhud, Ahzab, Hayber, Huneyn ve diğer gazvelerdeki durumu da tarihte meşhurdur.[162]
Cesurluğu

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: O, cesurluk meydanının bir numarası idi. Geçmişteki (kahramanları) insanların aklından çıkarttı ve gelecektekileri de kendisiyle yok etti. Hz. Ali’nin (a.s) savaşlardaki konum ve pozisyonu tarihte öyle meşhur olmuştur ki Kıyamet'e kadar onu misal olarak söyleyeceklerdir. Asla kaçmayan, kahraman bir yiğitti. Orduların çokluğundan korkmamış, yokluk diyarına göndermediği kimse ile tutuşmamış ve hiçbir zaman ikincisine ihtiyaç duyulan bir darbe vurmamıştır. İkisinden birisinin ölmesiyle insanların zarar görmemesi için Muaviye’yi mübarezeye (teke tek savaşmaya) çağırdığında Amr b. As, Muaviye’ye şöyle dedi: "Ali sana karşı insaflı davrandı." Muaviye ona dönerek şöyle dedi: "Benimle olduğun süre zarfında bana asla hiç bu şekilde bir kazık atmamıştın! Sen beni hiçbir zaman kimsenin pençesinden kaçamadığı kişiye karşı mı mübarezeye çağırıyorsun? Öyle sanıyorum ki benden sonra Şam’a hükmetmeyi gönlünden geçiriyorsun!"[163] Arap milleti her zaman savaşta Hz. Ali (a.s) ile karşı karşıya kaldığı veya her hangi bir akrabasının Hz. Ali’nin (a.s) eliyle öldürüldüğü için gurur duymayktaydı. Bir gün Muaviye, tahtında uyuya kalmıştı. Gözünü açınca birden Abdullah ibn Zübeyr’i karşısında gördü. Abdullah İbn Zübeyr, ona şaka yolu ile şöyle dedi: “Ey Müminlerin emiri! Eğer istersen seninle bir güreş tutalım.” Muaviye ona şöyle cevap verdi: “Kendine gel ey Abdullah! Görüyorum ki yiğitlik ve cesurluğundan ödün vuruyorsun!” Abdullah dedi ki: “Yoksa sen benim cesurluğumu inkâr mı ediyorsun? Ben Ali’nin karşısına çıkmış O'na karşı savaşmış biriyim.” Muaviye dedi ki: “Asla böyle olmadı. Eğer sen bir an bile Ali’nin karşısında durmuş olsaydın sen ve babanı sol eliyle öldürür, sağ elini kullanmazdı bile."[164]
İmam Ali (a.s) Temsili
İbadeti

İbn Ebi’l Hadid şöyle diyor: Hz. Ali (a.s) insanların en çok ibadet edeni ve namaz ve orucu herkesten daha çok olan idi. İnsanlar gece namazını, zikir ve müstahap namazlarda sürekliliği O'ndan öğrenmişlerdir. Müstahap namazlara öyle önem veriyordu ki Sıffin savaşında Leyletu’l herir gecesinde iki saf arasında bir seccade yere atmış ve oklar havada sağdan soldan uçuştuğu halde o, namazla meşgul olmuştu. Böyle birisi hakkında ne düşünülebilir? Secdenin çokluğundan alnı nasır bağlamıştı. Her kim O'nun münacat ve dualarına dikkat edecek olursa Allah’ın azamet ve büyüklüğünü, Onun heybeti karşısındaki tevazusunu, izzeti karşısındaki huşusunu ve Onun karşısındaki toprağa bulanışını görür ve onlarda gizlenmiş ihlası anlar, nasıl bir kalpten coştuğunu ve nasıl bir dilden aktığını bilir.[165]
Zühdü

Hz. İmam Ali (a.s) zahitlerin önderi idi. Her kim bu meydanda adım atmak isterse O'nu dikkate alırdı. Hz. Ali (a.s) asla karnını yemekle doyurmadı, yiyecek ve giyecekleri en kaba olanlardı. Abdullah b. Ebu Rafi şöyle diyor: Bir bayram günü Ali’nin (a.s) yanına gittim. Yanında başı mühürlenmiş bir kese gördüm. Keseyi açtığında arpa kepeğinden yapılmış ekmek kırıntılarının olduğunu gördüm. Onu yemeğe başladı. Dedim ki: “Ey Emirülmüminin! Neden bunu mühürlemişsin? Buyurdu ki: “Çocuklarımın bu ekmekleri yağlamaları veya zeytinyağına bulamalarından korktuğum için.” Elbiseleri bazen deri ve bazen de hurma lifleri ile bağlanmış olurdu. Ayakkabısı her zaman lif idi ve en sert kumaşlardan kıyafetler giyerdi. Yiyeceği eğer olursa sirke yahut tuz olurdu ve eğer şayet denk gelirse bundan daha üstünü bazı bitkiler olurdu ve eğer bundan da daha üstünü olursa birazcık deve sütü olurdu. Çok az et yerdi ve şöyle derdi: “Midelerinizi, hayvan mezarlıklarına çevirmeyiniz.” Buna rağmen insanların en güçlüsü idi ve açlık O'nun gücünden eksiltmezdi. O, dünyayı terk etmişti, hâlbuki Şam dışında tüm İslam topraklarının bütün malları O'nun ihtiyarındaydı. Ancak hepsini insanlar arasında bölerdi.[166]
Eserleri
Nehcü’l Belağa

İmam Ali’nin (a.s) konuşma ve yazılarının bir araya getirildiği en meşhur eser Nehcü’l Belağa’dır. Hicrî dördüncü yüzyıl ulemasından Seyyid Razi, tarafından bir araya getirilmiştir. Nehcü’l Belağa, Arapların en seçkin edebi eseridir. Bu kitap üç bölümden oluşmaktadır: Hutbeler, mektuplar ve İmam Ali’nin (a.s) çeşitli zamanlarda söylediği veya çeşitli insanlara yazdığı bazı kısa sözler

    Hutbeler, 239 hutbeden oluşmakta ve zaman olarak üç bölüme ayrılmaktadır:

    Hükümet öncesi
    Hilafet dönemi
    Hilafet sonrası

    Mektuplar, 79 mektuptan oluşmaktadır ve neredeyse tamamı hilafeti döneminde yazdıklarıdır.
    Kısa sözler yahut hikmetli kısa sözler, 480 sözden oluşmaktadır.

Nehcü’l Belağa’nın bazı şerhleri (yorumlamaları) bunlardan ibarettir: Şerh-i İbn Meysem Bahrani, Şerh-i İbn Ebi’l Hadid-i Mutezili, Şerh-i Muhammed Abduh, Şerh-i Muhammed Taki Caferi, Nehcü’l Belağa’dan dersler, Hüseyin Ali Munteziri, Şerh-i Fahri Razi, Minhacu’l Berae, Kutbuddin Ravendi ve şerh-i Nehcü’l Belağa, Muhammed Bakır Nevvab Lahicani.[167]
Gureru’l Hikem ve Dureru’l Kelim

Gureru’l Hikem ve Dureru’l Kelim, beşinci yüzyıl ulemalarından Abdulvahit b. Muhammed Temimi Amedi tarafından toplanarak bir araya getirilmiştir. Gureru’l Hikem kitabında İmam Ali’ye (a.s) ait yaklaşık olarak 10760 söz bulunmaktadır. Kitap alfabetik sıraya göre bu konular esasına göre tasarlanmıştır: İmani ve itikadi hadisler, ibadetle ilgili hadisler, ahlaki hadisler, siyasi hadisler, iktisadi hadisler ve sosyal hadisler.[168]
Desturu Mealimu’l Hikem ve Me’suru Mekarimu’ş Şiyem

Desturu Mealimu’l Hikem ve Me’suru Mekarimu’ş Şiyem kitabı, Kadı Kudai tarafından toplanarak bir araya getirilmiştir. Kendisi dördüncü yüzyılda yaşamış Şafii mezhebi ulemalarındandır. Ehli Hadis arasında güvenilir birisidir. Elbette bazıları Kadı Kudai’yi Şii olarak tanıtmıştır.[169] Desturu Mealimu’l Hikem kitabı, dokuz bölümden oluşmaktadır: İmam Ali’nin (a.s) faydalı hikmetli sözleri, dünyayı kınaması ve ona temayülü olmadığına dair sözleri, nasihatler, vasiyet ve nehiyler, kendisine sorulan sorulara verdiği cevaplar, garip sözleri, nadir sözleri, dua ve münacatları ve elimize ulaşan şiirleri.[170] İmam Ali’ye (a.s) ait sözlerin bir araya getirilerek yazılan bazı kitaplar ise şunlardan ibarettir:

    Nesru’l La’li, Ebu Ali Fazıl b. Hasan Tabarsi tarafından yazılmıştır.
    Matlub Kullu Talib min Kelami Emire’l Mümin’in Ali b. Ebi Talib aleyhi selam, intihab Cahiz, Şerh-i Reşit Vetvat.
    Kalaidu’l Hikem ve Fevaidu’l Kelim, Kadı Ebu Yusuf Yakup b. Süleyman İsfrayani tarafından toplanmıştır.
    Emsalu’l İmam Ali b. Ebi Talib, Sıffin Nasr b. Mezahim kitabında İmam Ali’ye (a.s) ait sözler ve mektuplardan oluşmaktadır.

Ashabı

Selmanı Farisi: Hz. Peygamber Efendimiz (s.a.a) ve İmam Ali’nin (a.s) en üstün ashap ve yarenlerindendir. Masum İmamlar(a.s) tarafından hakkında çok sayıda hadis nakledilmiştir.[171] Örneğin Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) onun hakkında buyurduğu şu hadis-i şerif: “Selman biz Ehlibeyttendir.”[172]

Malik Eşter Nahai: Malik Eşter diye bilinen, Malik b. Haris Abd Yağus Nahai. Yemen’de dünyaya geldi. O, İmam Ali’ye biat eden ilk kişidir. Cemel, Sıffin ve Nehrevan savaşlarında İmam Ali’nin (a.s) komutanlarındandı.[173]

Ebu Zer Gaffari (Cundeb b. Cenade): Ebu Zer Gaffari diye meşhurdur. Peygambere iman etmiş[174] ve Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) vefatından sonra İmam Ali’nin (a.s) destekçilerinden olmuştur. Ebu Bekir’e biat etmeyen birkaç kişiden birisidir.[175]

Mikdad b. Amr (Mikdad b. Esved Kindi): Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) bi’setinin başında O'na iman edip Müslüman olan ilk yedi kişiden birisidir. Hz. Peygamber'in (s.a.a) vefatından sonra Mikdad, Ebu Bekir’e biat etmeyenlerden birisi olmuş ve İmam Ali’nin (a.s) 25 yıllık sessizliği dönemi boyunca her zaman O'nun yanında yer almıştır.[176]

Kumeyl İbn Ziyad: Allah Resulünün ashabının tabiinlerinden olan Kumeyl İbn Ziyad Nahai, aynı zamanda İmam Ali (a.s) ve İmam Hasan’ın (a.s) has yarenlerindendir.[177] O, Hz. Ali’nin (a.s) hilafetinin ilk günlerinde ona biat etmiş ve İmam Ali’nin (a.s) savaşlarında düşmanlarına karşı savaşmıştır.[178]

Ammar Yasir: Hz. Peygambere (s.a.a) iman eden ilk kişilerdendir ve Habeş’e hicret eden ilk Müslüman kafilesi ile birlikte hicret etmiştir. Peygamber Efendimiz'in (s.a.a) Medine’ye hicretinden sonra Ammar da oraya gitmiştir. Kendisi Hz. Peygamberin (s.a.a) vefatından sonra Ehlibeyt (a.s) ve İmam Ali’yi (a.s) savunma yolunda sağlam ve ilkeli bir duruş sergilemiştir. İkinci halife Ömer İbn Hattab’ın hükümeti döneminde, bir süreliğine Kufe’nin emirliğini yapmış, ancak adil bir kişiliğe sahip oluşu ve sade yaşamından dolayı bir grup onun görevden çekilmesi ortamını hazırlamışlardır. Sonra Medine’ye geri dönerek Hz. Ali’nin (a.s) yanında yer almıştır.[179]

İbn Abbas (Abdullah b. Abbas): Hz. Peygamber (s.a.a) ve İmam Ali’nin (a.s) amcaoğludur. Peygamber'den (s.a.a) çok sayıda hadis nakletmiştir.[180] İbn Abbas halifelerin döneminde her zaman Hz. Ali’yi (a.s) hilafet makamına layık görmüş ve İmam Ali’nin (a.s) hükümeti döneminde Cemel, Sıffin ve Nehrevan savaşlarında İmam'ın (a.s) yardımına koşmuş ve İmam tarafından Basra valisi olmuştur.[181]

Muhammed İbn Ebu Bekir (Birinci halifenin oğlu): Hicrî onuncu yılında dünyaya geldi. Kendisi İmam Ali’nin (a.s) has ashabından idi ve önceki halifelerin Hz. Ali’nin (a.s) hakkını yediklerine inanmaktaydı. Şöyle diyordu: "Hilafet için Hz. Ali’den daha layık kimse yoktur."[182] Muhammed, İmam Ali’nin (a.s) hilafeti döneminde Cemel, Sıffin savaşlarında İmam'ın (a.s) yanında yer almıştır. Hicrî 36 yılında Ramazan ayında Mısır valisi oldu ve Hicrî 38. Yılında Safer ayında Muaviye ordusu tarafından öldürüldü.[183]

Meysem-i Tammar: Meysem Temmar Esedi Kûfi, İmam Ali(a.s), İmam Hasan (a.s) ve İmam Hüseyin’in (a.s) has ashabından idi. O, “Şortetu’l Hamis”ten birisiydi. Bu grup, savaşlarda son nefeslerine kadar İmam Ali’nin yanında yer alarak O'na yardım edeceklerine dair İmam Ali (a.s) ile ahitleşmişlerdi.[184]

Veysel Karani: Uveys b. Amir Muradi Karani, zahitliği ile meşhurdur. Kendisi Hz. Peygamber (s.a.a) hayattayken O'na iman etmiştir.[185] Uveys, İmam Ali’nin (a.s) has yârânlarından idi ve İmam'a (a.s) biat ederek son nefesine kadar O'nun yanında yer alacağına ve savaşlarda asla O'na sırtını dönmeyeceğine dair söz vermişti.[186]

Zeyd b. Suhan: Zeyd b. Suhan Abdi, İmam Ali’nin (a.s) ashabındandı. İmam Ali’nin (a.s) savaşlarında düşmana karşı savaşmış ve sonunda Cemel savaşında Nakisin ordusu tarafından öldürülmüştür.[187]

Sa’sae b. Suhan: Sa’sae b. Suhan Abdi de İmam Ali’nin (a.s) ashabından idi. İmam Ali’nin (a.s) savaşlarına katılmıştır.[188]Kendisi Osman’ın ölümünden sonra İmam Ali’ye (a.s) biat eden ilk kişilerden birisidir.[189]
Ayrıca Bakınız

    Sahabe
    Sahabe’nin Adaleti Teorisi
    Sakife
    Sakife-i Beni Saide Vakıası
    Sakife-i Beni Saide
    Altı Kişilik Hilafet Şurası
    Gadir-i Hum
    Gadir Hutbesi
    Kırtas Hadisesi
    Ebu Bekir
    Ömer
    Osman

Dış Bağlantılar

    Peygamber Efendimizden Sonra Üç Dört Kişi Dışında Tüm Sahabeler Mürtet Mi Oldu
    Ehlibeyt Mektebinde Sahabenin Adaleti Görüşü
    Bazı Sahabelerin Peygamber Efendimize İtirazları!
    Sizler Bu Münafık Sahabeleri De Mi Adil Biliyorsunuz?”
    Şialar, Sahabelere Küfür Ederek Lanet Okumakta mıdır (1)
    Şialar, Sahabelere Küfür Ederek Lanet Okumakta mıdır (2)
    Şialar, Sünnileri Nasibi Diye Kafir Mi Bilmektedir
    Ehli sünnet ve Şia Mezhebine Göre Kimler Kafirdir
    Kureyş'in Sakife'deki Rolü, Hz. Ali'nin Sükutu ve Şii Sahabeler
    SAKİFE_TOPLANTISI/Dosya
    Hz. Ali, neden Hz. Fatıma’yı Ömer ve ötekilerin saldırısına karşı korumadı?!
    Hz. Ali, Peygamber Efendimizin vefatından sonra neden hakkını savunmamıştır
    “Hz. Fatıma’nın (selamullahi aleyha) Şehadeti Efsane Değildir”
    Vahabi – Selefilerin Hz. Fatıma’nın şehadetine yönelik şüphelerine cevaplar
    Medine’deki evlerin kapısı var mıydı?
    Hz. Ali'nin Kızı Ümmü Gülsüm'le Ömer Evlendi mi?
    Ömer, Hz. Ali’nin damadı mıydı? / Hz. Ümmü Gülsüm’ün erken ölmesinin nedeni neydi

Kaynakça

    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 15; Ayeti, Muhammed İbrahim, İslam Peygamberi Tarihi, yeniden gözden geçirme ve eklemeler Ebu’l Kasım Gürcü, Tahran, Tahran Üniversitesi, 1378, s. 65, ikinci dipnot.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 19, s. 59; Hâkim Nişaburi, c. 3, s. 14
    Yukarı git↑ Hakim Nişaburi, c. 3, s. 14; Meclisi, c. 42, s. 290.
    Yukarı git↑ Ahzab/33/33.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 19, 59.
    Yukarı git↑ Maide/5/67.
    Yukarı git↑ İbn Ebi'l-Hadid, c. 6, s. 8.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 42, s. 290; İbn Ebi’l Feth, 93; Suyuti, Celalettin, Tarihi Hülafa, tahkik, Lecennetu mine’l Udeba, dağıtım Daru’t Teavun Abbas Ahmed el-Baz, Mektebetu’l Mükerreme, s. 189.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 16–17.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, tercüme Seyyid Cafer Şehidi, hutbe, 216, s. 248–250.
    Yukarı git↑ Şeyh Mufid, el-İrşad, 1413 h.k, c. 1, s. 5.
    Yukarı git↑ Şeyh Mufid, el-İrşad, 1413 h.k, c. 1, s. 5.
    Yukarı git↑ İbn Esir, Usdu’l Gabe, c. 1, s. 15.
    Yukarı git↑ İbn Hişam, Siyeri İbn Hişam, 1383 h.k, c. 1, s. 172 - 173; Belazuri, Ensabu'l-Eşraf, 1420 h.k, c. 1, s. 31.
    Yukarı git↑ Tusi, Misbahu’l Müteheccid, s. 812.
    Yukarı git↑ Hatun Abadi, Cennatu'l-Hulud, s. 16, Yakubi, Tarihi Yakubi, 1384 h.k, c. 2, s. 35.
    Yukarı git↑ Mufid, İrşad, c. 1, s. 2.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 19, s. 57.
    Yukarı git↑ Şeyh Mufid, el-İrşad, 1413 h.k, c. 1, s. 5.
    Yukarı git↑ İbn Şehri Aşub, c. 3, s. 321–34.
    Yukarı git↑ El-Mufid, el-İrşad, c. 1,s 5 (Ehlibeyt kütüphanesinde mevcut olan CD nüshasından, ikinci nüsha). Şeyh Mufid’in İmam’ın (a.s) doğum yeri hakkındaki ifadesi şu şekildedir: “Vulide bimekkete fi’l Beyti’l Haram/Mekke’de Beytellahu’l Haram’da (Kâbe’de) dünyaya geldi.” Mesudi (ölümü, 346) İmam Ali’nin (a.s) doğum yeri hakkında şöyle yazmıştır: “Ve kane mevludehu fi’l Kâbe/Kâbe’de dünyaya gelmiştir.” Mesudi, Murucu’z Zeheb ve Meadinu’l Cevher, c. 2, Kum: Daru’l Hicret baskısı, 1363 h.ş/1404 h.k/1984 m., s. 349.
    Yukarı git↑ Emini, c. 6, s. 21–23.
    Yukarı git↑ El-Mufid, el-İrşad, c. 1, s. 9 (Ehlibeyt kütüphanesinde mevcut olan CD nüshasından, ikinci nüsha).
    Yukarı git↑ İbn Hişam, c. 1, s. 236; Meclisi, c. 35, s. 118.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, tercüme Seyyid Cafer Şehidi, hutbe, 192, s. 222.
    Yukarı git↑ Emin, c. 2, s. 13.
    Yukarı git↑ Tusi, el-Emali, s. 293; Ayrıca bakınız: Menakıbı Harezmi (Ehlisünnet alimi).
    Yukarı git↑ Müstedreku'l-Vesail, c. 18, s. 152.
    Yukarı git↑ İbn Kuteybe, el-Maarif, Beyrut, Daru’l Kutubu’l İlmiyye, 1407/1987, s. 121.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 21.
    Yukarı git↑ El-Mufid, el-İrşad, s. 5, (Ehlibeyt kütüphanesinde mevcut olan CD nüshasından, ikinci nüsha).
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 43, s. 125.
    Yukarı git↑ Mufid, Mesaru’ş Şia, s. 17.
    Yukarı git↑ Seyyid İbn Tavus, s. 584.
    Yukarı git↑ Mesudi, İsbatu’l Vesile, s. 153.
    Yukarı git↑ Rey Şehri, c. 1, s. 108.
    Yukarı git↑ Yakubi Tarihi'nde bebekken vefat eden Muhsin, İmam Ali'nin (a.s) Hz. Fatıma'dan olan üç erkek çocuğundan biri olarak zikredilmiştir: Tarihi Yakubi, c. 2, s. 139.
    Yukarı git↑ Rukayye ve Ömer ikiz kardeşlerdi.
    Yukarı git↑ El-Mufid, el-İrşad, Kum; Said b. Cubeyr, 1428 k. S. 270–271.
    Yukarı git↑ En-Nesai, es-Sünenu'l-Kübra, c. 5, s. 107; İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 15; Ayeti, Muhammed İbrahim, İslam Peygamberi Tarihi, yeniden gözden geçirme ve eklemeler Ebu’l Kasım Gürcü, Tahran, Tahran Üniversitesi, 1378, s. 65, ikinci dipnot.
    Yukarı git↑ Şerh-i Nehcu’l Belağa, c. 1, s. 30.
    Yukarı git↑ İbn Saad, c. 3, s. 24.
    Yukarı git↑ Belazuri, c. 1, s. 2883.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 2, s. 148.
    Yukarı git↑ İbn Hişam, c. 1, s. 708–713.
    Yukarı git↑ İbn Esir, el-Kamil fi’t Tarih, c. 2, s. 107.
    Yukarı git↑ İbn Hişam, c. 3, s. 235.
    Yukarı git↑ Taberi, c. 2, s. 573–574.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 20, s. 216.
    Yukarı git↑ İbn Hişam, c. 2, s. 328.
    Yukarı git↑ Muslim, c. 15, s. 178–179.
    Yukarı git↑ Mufid, İrşad, 128.
    Yukarı git↑ Ayeti, Tarihi Peygamberi İslam, s. 459.
    Yukarı git↑ Ez-Zemahşeri, el-Keşşaf, c. 3, s. 689, İsra suresinin 81. ayetinin açıklaması.
    Yukarı git↑ Vakidi, c. 3, s. 885.
    Yukarı git↑ Ayeti, Tarihi Peygamberi İslam, s. 481; Vakidi, c. 3, s. 902–904.
    Yukarı git↑ Mufid, İrşad, c. 1, s. 156; İbn Hişam, c. 4, s. 163.
    Yukarı git↑ Kuleyni, c. 1, s. 189; Saduk, el-Hidayet, s. 31; Saduk, Kemalu’d Din, s. 24; Hilli, c. 1, s. 453; Meclisi, c. 23, s. 89; Feyzi Kaşani, el-Hakku’l Mubin, s. 4; Tabarsi, Cevamiu’l Cami, c. 1, s. 410; Cuveyzi, c. 2, s. 158; Tabatabai, c. 4, s. 411.
    Yukarı git↑ Kurtubi, c. 6, s. 208; Tabatabai, c. 6, s. 25; Fahri Razi, c. 12, s. 30; Suyuti, ed-Durru’l Mensur, c. 3, s. 98.
    Yukarı git↑ Kunduzi, s. 50.
    Yukarı git↑ Genci Şafii, s. 205.
    Yukarı git↑ Bkz. İbn Mağazili, s. 16; Kuleyni, c. 1, s. 290; Tabarsi, İhticac, c. 1, s. 73; Ali b. İbrahim, c. 1, s. 173; Reşit Rıza, c. 6, s. 464–465.
    Yukarı git↑ İbn Mağazili, s. 24.
    Yukarı git↑ Mufid, İrşad, c. 1, s. 186.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, c. 6, s. 8.
    Yukarı git↑ Tusi, Telhisu’ş Şafi, c. 3, s. 76; Şehristani, c. 2, s. 95; İbn Kuteybe, c. 2, s. 12.
    Yukarı git↑ Halebi, c. 3, s. 400; İbn Ebi’l Hadid, c. 16, s. 316.
    Yukarı git↑ İbn Şehri Aşub, c. 1, s. 388.
    Yukarı git↑ Pişvai, c. 2, s. 191.
    Yukarı git↑ İbn Kuteybe, c. 1, s. 29–30; Meclisi, c. 43, s. 70; Meclisi, Mir'atu’l Ukul, c. 5, s. 320; Şehristani, c. 1, s. 57.
    Yukarı git↑ İbn Kuteybe, c. 1, s. 28.
    Yukarı git↑ Suyuti, el-İtkan, c. 1, s. 99; İbn Nedim, s. 41–42; Süleyman, s. 97; Feyzi Kaşani, Tefsiru’s Safi, c. 1, s. 24.
    Yukarı git↑ İbn Nedim, s. 41–42.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 89, s. 52.
    Yukarı git↑ Yakubi, c. 3, s. 39.
    Yukarı git↑ El-Hakimu’n Nişaburi, el-Müstedrek ale’s Sahiheyn, c. 3, s. 14.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 429.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 427–431.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, hutbe, 92.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, hutbe, 216.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, hutbe, 216.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, hutbe, 216.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 51.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 25.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 53.
    Yukarı git↑ Mahmudi, c. 1, s. 224; Mufid, İhtisas, s. 151.
    Yukarı git↑ Hüseyni Deşti, Seyyid Mustafa, Maarif ve Maarif, c. 7, Tahran, Müessese Ferhengi Areye, 1379, s. 457.
    Yukarı git↑ Mesudi, İsbatu’l Vasiyye, s. 158.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 3, cüz, 6, s. 90.
    Yukarı git↑ İbrahim b. Muhammed, c. 2, s. 45.
    Yukarı git↑ Kummi, c. 2, s. 167.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 45.
    Yukarı git↑ İbn Esir, el-Kamil fi’t Tarih, c. 3, s. 318.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, hutbe, 216.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, hikmetli sözler, 37.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 53, s. 587.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 53, s. 575.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, mektup, 53, s. 569.
    Yukarı git↑ Zakiri, s. 67.
    Yukarı git↑ Zubeydi, c. 3, s. 273.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 534.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 453.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 453.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, tercüme Seyyid Cafer Şehidi, hutbe, 174, s. 180.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 6, s. 3096; Şehidi’nin nakli ile Ali’nin dilinden Ali, s. 84–85.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 451, 544 ve c. 5, s. 150; Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 82–83 ve 108.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 454.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 507.
    Yukarı git↑ İskafi, c. 1, s. 60.
    Yukarı git↑ Tabari, c. 4, s. 511; Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 104.
    Yukarı git↑ Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 104.
    Yukarı git↑ Yakubi, c. 2, s. 183.
    Yukarı git↑ Taberi, c. 4, s. 510; Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 108.
    Yukarı git↑ Cevheri, c. 3, s. 1152.
    Yukarı git↑ Yakubi, c. 2, s. 188; Halife, s. 191.
    Yukarı git↑ Şehidi, Ali’nin dilinden Ali kitabından telhis, s. 113–121.
    Yukarı git↑ El-Miyar ve’l Muvazine, s. 162; Şehidi’den naklen, Ali’nin dilinden Ali, s. 122.
    Yukarı git↑ İbn Mezahim, s. 490.
    Yukarı git↑ İbn A’sem, c. 3, s. 163.
    Yukarı git↑ Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 129.
    Yukarı git↑ Eş-Şehristani, el-Milel ve’n Nihel, tahric; Muhammed b. Fethullah Bedran, Kahire, et-Tabu’s Sani, el-Kısmu’l Evvel, s. 106–107.
    Yukarı git↑ Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 132.
    Yukarı git↑ Şehidi, Ali’nin dilinden Ali, s. 133–134.
    Yukarı git↑ Caferiyan, Resul, Şia İmamlarının Siyasi ve Fikri Hayatı kitabının özeti, Kum, Neşr Maarif, 1391, s. 53–54.
    Yukarı git↑ Caferiyan, Resul, Şia İmamlarının Siyasi ve Fikri Hayatı kitabının özeti, s. 55.
    Yukarı git↑ El-Mufid, Muhammed b. Muhammed b. Numan, el-İrşad, Kum, Said b. Cubeyr, 1428 k. S. 27–28.
    Yukarı git↑ Abdulkerim b. Ahmed b. Tavus, Ferhetu’l Gara, s. 93; Meclisi, Bihar, c. 42, s. 222; Mukaddesi, Yadullah’tan naklen, Baz Pejuhi tarih veladet ve şahadeti Masuman (a.s), Kum, İslami Kültür ve Bilimler Araştırması, 1391, s. 239–240.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 36, s. 5.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 42, s. 290.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, tercüme Seyyid Cafer Şehidi, mektup, 47, s. 320–321.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 42, s. 338; Kutbu Ravendi, el-Haraicu ve’l Ceraih, c. 1, s. 234; Mufid, İrşad, c. 1, s. 10.
    Yukarı git↑ Mufid, İrşad, s. 13.
    Yukarı git↑ Genci Şafii, s. 231; Heysemi, s. 76; Kunduzi, s. 126.
    Yukarı git↑ Suyuti, ed-Durru’l Mensur, 61. Ayetin açıklaması, Zamahşeri, Al-i İmran Suresi 61. Ayetin açıklaması, Tabarsi, Mecmeu’l Beyan, Al-i İmran Suresi, 61. Ayetin açıklaması, Tabatabai, Al-i İmran Suresi, 61. Ayetin açıklaması.
    Yukarı git↑ İbn Babeveyh, c. 2, s. 403; Seyyid Kutub, c. 6, s. 586; Tabarsi, Mecmeu’l Beyan, c. 8, s. 559.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 23, s. 233.
    Yukarı git↑ Emini, c. 3, s. 191–213.
    Yukarı git↑ Hâkim Nişaburi, c. 3, s. 136.
    Yukarı git↑ Ahmed Hambel, c. 5, s. 26.
    Yukarı git↑ İbn Hişam, c. 1, s. 480.
    Yukarı git↑ İbn Esir, el-Kamil fi’t Tarih, c. 2, s. 72; Meclisi, c. 19, s. 59.
    Yukarı git↑ Fahri Razi, c. 5, s. 223; Hâkim Hasakani, c. 1, s. 96; Ali b. İbrahim, s. 61; Tabatabai, c. 2, s. 150.
    Yukarı git↑ İbn Abdulbirr, el-İstiyab, el-Emin’in nakli ile A’yanu’ş Şia, Beyrut, Daru’t Tearif Lilmetbuat, 1418 k/1998 m. C. 2, s. 27.
    Yukarı git↑ Emini, c. 3, s. 140; Şuşteri, İhkaku’l Hak, c. 5, s. 522.
    Yukarı git↑ İbn Hişam, c. 4, s. 545.
    Yukarı git↑ Taberi, c. 6, cüz, 10; İbn Hişam, c. 4, s. 188–190.
    Yukarı git↑ Bahrani, bap, 390.
    Yukarı git↑ Mutakki Hindi, c. 6, s. 155.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 16–17; İbn Ebi’l Hadid’e ait cümlelerin bu bölümdeki tercümesi Seyyid Mustafa Hüseyni Deşti’nin eseri olan “Maarif ve Maarif” kitabının Ali b. Ebu Talib maddesinden yararlanılmıştır.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 17.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 18.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 19.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 19.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 20.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 24.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 21–22.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 22–24.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 25.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 24.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 20.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 20–21.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 27.
    Yukarı git↑ İbn Ebi’l Hadid, Şerh-i Nehcü’l Belağa, c. 1, s. 26.
    Yukarı git↑ Zamiri, s. 365–367.
    Yukarı git↑ Zamiri, s. 375.
    Yukarı git↑ Nuri, c. 3, s. 367.
    Yukarı git↑ Kadı Kudai, kitabın mukaddimesi.
    Yukarı git↑ Meclisi, c. 22, s. 343.
    Yukarı git↑ Saduk, Uyunu Ahbari er-Rıza, c. 1, s. 70.
    Yukarı git↑ Nehcü’l Belağa, tercüme Muhammed Deşti, s. 565.
    Yukarı git↑ İbn Saad, c. 4, s. 224.
    Yukarı git↑ Dairetu’l Maarif Teşeyyü, c. 1, Ebu Zer maddesi.
    Yukarı git↑ Yakubi, c. 1, s. 524.
    Yukarı git↑ Kutbu Ravendi, Minhacu’l Berae, c. 21, s. 219; Mufid, İhtisas, s. 7.
    Yukarı git↑ Mufid, İhtisas, s. 108.
    Yukarı git↑ Kumpani, s. 412.
    Yukarı git↑ Mufid, Emali, s. 140.
    Yukarı git↑ Mufid, Cemel, s. 265; İbn Mezahim, s. 410; İbn Ebi’l Hadid, c. 2, s. 273 ve c. 6, s. 293.
    Yukarı git↑ Şuşteri, Kamusu’r Rical, c. 7, s. 495.
    Yukarı git↑ İbrahim b. Muhammed, c. 1, s. 224 ve 285; Zerkuli, c. 6, s. 220.
    Yukarı git↑ Berki, s. 3.
    Yukarı git↑ İbn Esir, Usdu’l Gabe, c. 1, s. 179.
    Yukarı git↑ Mufid, Cemel, s. 59.
    Yukarı git↑ Şuşteri, Mecalisu’l Muminin, c. 1, s. 289.
    Yukarı git↑ İbn Esir, Usdu’l Gabe, c. 3, s. 20.
    Yukarı git↑ Yakubi, c. 2, s. 179.